Ik ben een van de weinige Nederlanders die geen verstand heeft van voetbal. Om mij heen hoor ik de meest uiteenlopende meningen en ik denk “tja, het zal wel, ik weet het echt niet.” Wat mij opvalt, is dat ook echt iedereen een mening heeft. In praatprogramma’s, op verjaardagen, echt overal. Ik vind er niks van. Ik vind Cruijff de beste en daar blijft het bij.

Waar ik wel moeite mee heb, is de status die voetballers hebben. Ik heb me laten vertellen dat Oranje vroeger (wat dat dan ook mag zijn) een van de beste ploegen ter wereld was. Nederland was een land waar je rekening mee moest houden. Niet de allerbeste, maar wel één van. De mannen van Rinus Michels stonden hun mannetje.

Nu zie ik Louis van Gaal op televisie. Ik heb een huizenhoog respect voor die man. Niet voor zijn kwaliteiten als coach. Zoals gezegd, daar weet ik niks van dus daar heb ik ook geen mening over. Maar als mens. Want heel Nederland valt over hem heen en hij blijft authentiek. “The death or the gladioles.” Heerlijk, ik hou van mensen die te allen tijde zichzelf zijn. Maar niks dan kritiek is zijn deel. En dan denk ik “hoe zo?”

Ik mag dat natuurlijk niet zeggen, maar als ik die mannetjes rond zie rijden in hun dikke auto’s. En zie hoe zij met hun veel te opgedirkte vrouwen naar allerlei festiviteiten gaan. Alsof ze Jezus toegevoegd zijn. Dan krijg ik de kriebels. Natuurlijk, voetbal is big business en zij moeten er vast hard voor werken, maar kom. Alsof er in onze maatschappij niet meer mensen zijn die hard werken en veel betekenen. Die krijgen echt niet zoveel aandacht. Die doen hun werk zonder in de spotlights te staan. Die klagen niet als ze een keer een spier verrekken of een kleine blessure hebben.

En begrijp me niet verkeerd. Er zijn echt wel voetballers die hun verantwoording nemen en hun bekendheid aanwenden om iets terug te doen voor de maatschappij. Maar er zijn er toch ook heel veel die heel zielig zijn als ze een wedstrijd op de bank moeten zitten. Nou, ik heb nieuws voor hen, er zijn in onze maatschappij heel veel mensen die op de bank moeten zitten. Een groot deel van hun leven, zonder dat ze daar zelf schuld aan hebben. En daar hoor ik Voetbal Inside nooit over.