Al een paar jaar komen wij geregeld op een kleine camping in de Ardennen. In een betrekkelijk onbekend plaatsje. Leuke camping, leuke mensen, mooie omgeving. En lekker eten en drinken. Om een beetje mobiel te zijn zonder steeds in de auto te hoeven kruipen, heeft mijn man een e-scooter aangeschaft. Het ding ziet er uit al een normaal scootertje maar irriteert niet de hele camping met een jankende uitlaat. Vergezeld van een snorrend geluid zoeft mijn man over ’s heren wegen.

Het is een bekende verschijning geworden. “Oh, Huub is niet ver weg, zijn Harley staat er nog.” De verwarring was dan ook groot toen Huub die ochtend buiten kwam en het blauwe tweewielertje miste. Even twijfelde hij nog aan zichzelf, had hij het ergens anders neergezet, had hij het ergens laten staan na een biertje te veel om te rijden? Nee, toch niet, de avond er voor was hij bij de buurman geweest, het scootertje had gewoon thuis gestaan. Langzaam drong het besef door, zijn mini-Harley was gestolen. Dat kon toch niet, toch niet hier.

De camping-eigenaar was ook volledig uit het veld geslagen door het bericht. Hij voelt het als zijn verantwoordelijkheid dat de gasten veilig zijn. En nu was er, ’s nachts, iemand de camping opgekomen en had eigendommen ontvreemd. Een onheilspellend gevoel.

Met onze Nederlandse nuchterheid besloten we aangifte te doen bij de Belgische politie en op zoek te gaan naar een nieuw vervoermiddel. Tenslotte zouden we de e-scooter echt nooit meer terug zien. Eerdere ervaringen met diefstal, weliswaar in Nederland, had ons cynisch gemaakt. Je doet aangifte, al dan niet via Internet, je krijgt een bevestiging en een dossiernummer en twee weken later het bericht dat het dossier wordt gesloten. En dat is dat. Je hebt de aangifte nodig voor de verzekering maar verder heeft het voor het gevoel weinig nut.

Huub speurde het internet af, op zoek naar nieuwe mobiliteit. Hij wist niet precies wat te doen, hij was uiteindelijk helemaal niet op zoek naar iets nieuws. Hij was perfect tevreden met wat hij had. Hij kon ook niet besluiten. Dus ging hij niet te snel van stapel lopen, hij zou nog wel zien.

Een week na de diefstal werd zijn probleem echter als vanzelf opgelost. Er kwam bericht van de camping, we konden onze oren niet geloven. De Belgische politie had een bende brommer- en scooterdieven opgerold. Zij bleken in het hele dorp actief te zijn geweest. En raad eens, de Harley van Huub was terecht, we konden hem bij het politiebureau gaan halen. Wie had dat ooit kunnen denken, wij waren er echt van overtuigd dat we de tweewieler nooit meer zouden zien. Hulde aan de Belgische speurders. Daar kan Baantjer nog heel veel van leren.