Mijn schoonvader heeft zijn enkel gebroken. Heel sneu natuurlijk, ’s nachts wakker geworden, oudere mannen moeten wat vaker, te snel uit bed gegaan en het evenwicht verloren. Hoe ongelukkig kun je terecht komen. Enfin, toen ’s ochtends de dame van de Thuiszorg hem vond, wat het leed al snel geleden. Pa kreeg gips om zijn pootje en het advies zich voorlopig rustig te houden. Hij schikte zich in zijn lot, nestelde zich in zijn stoel en begon de familie op de hoogte te brengen. Ons natuurlijk het eerst. “Ik heb heel slecht nieuws.” Als ik dat hoor, slaat de schrik me normaal om het hart. Wie is er opgenomen in het ziekenhuis of erger, wie is er dood. Gelukkig, al klinkt dat in dit geval wat hard, was dat nu niet aan de orde. Misschien dat ik daarom iets opgeluchter reageerde dan pa eigenlijk voor ogen had.

De dag er na troffen we hem in zijn huis om hem mee te nemen naar een feest. Een familielid vierde haar verjaardag. Pa had al weer praatjes, de buurvrouw en zijn schoonzus waren er om hem gezelschap te houden. “Morgenochtend moet ik om elf uur in het ziekenhuis zijn”, deelde hij ons mee “dan gaan ze kijken of ik geopereerd moet worden of dat ik loopgips krijg.” Eerdere ervaringen weerhielden me ervan te vragen waar een eventuele operatie van af zou hangen, meestal onthoudt pa niet echt wat de artsen zeggen. We hesen pa in de rolstoel en maakten aanstalten te vertrekken. “Hoe ga je morgen eigenlijk naar het ziekenhuis”, vroeg zijn schoonzus belangstellend. Een diepe zucht was haar deel, pa sloeg zijn ogen ten hemel. “Wat zeg ik nou net, Huub rijdt toch.” Mijn echtgenoot en ik keken elkaar vertwijfeld aan, dat hadden we toch echt niet gehoord. En afgaande op de vraag die zij stelde, zijn schoonzus ook niet. Ook de verjaardagsgasten moesten het verhaal horen in geuren en kleuren. Zijn zus vroeg hem bezorgd wat hij toch had gedaan. Weer sloeg hij zijn ogen ten hemel, van familie moest je het toch maar hebben. “Ik heb je gisteren drie keer gebeld maar je nam niet op.” “Maar dan weet tante toch nog niet wat je mankeert”, mijn man raakte er vertwijfeld van. Gelukkig zijn broer en zus uit hetzelfde hout gesneden dus het leidde niet tot wrevel. En pa was na de jarige job toch maar mooi de meest besproken persoon op het feest.

Natuurlijk is mijn man met hem naar het ziekenhuis gereden. Pa heeft gips gekregen en mag vijf weken niet lopen. Dat wordt dus boodschappen doen en regelmatig kijken hoe het gaat en of hij verder nog wat nodig heeft. Ach, we hebben het al vaker aan de hand gehad. Pa regeert vanuit zijn stoel. Het enige dat we moeten doen is zorgen dat we er niet gek van worden.