Vroeger als kind had ik een heel eenvoudig idee, we stopten gewoon met wapens kopen. En van dat geld dat er dan over bleef, kochten we eten voor de mensen in de landen waar dat nodig was. Het leek me een zuivere win-win situatie. Geen ellende meer en geen honger meer. Want ik dacht dat de oorlogen dan vanzelf wel op zouden houden, mensen konden elkaar immers niet meer dood maken.

Tegenwoordig weet ik dat het niet zo eenvoudig is. De wapens zijn een gevolg, en geen oorzaak. En aan honger kun je geen geld verdienen. Dus is het niet belangrijk. We worden immuun voor de beelden van kleine kinderen die met holle ogen in de lens van de camera kijken. Twee minuten later begint de zoveelste talentenjacht en zijn we de hongerbuikjes weer vergeten. Rampen in Afrika zijn ver van ons bed, een aanslag in het Midden-Oosten is heel erg, maar vooral voor de toeristen die daar op vakantie waren.

Tot ineens, de aanslagen griezelig dichtbij kwamen. Eerst Parijs, daarna Brussel. Steden die we kenden, waar we zelfs vrienden of kennissen hadden wonen. De Westerse wereld stond op zijn kop. Maatregelen moesten er getroffen worden, terroristen opgespoord en streng gestraft. Onvoorstelbaar, zomaar in onze eigen achtertuin. Er werd om het hardst geschreeuwd dat er fouten waren gemaakt, door alle instanties waarvan wij dachten dat ze er wat mee te maken hadden. Ministers moesten vragen beantwoorden, de grenzen moesten dicht!

Maar als de angst regeert, is er geen ruimte meer voor dialoog. En dan worden de grootste schreeuwers als we niet uitkijken het eerste gehoord. Maar hebben die dan de oplossing, of gaan die zoals gewoonlijk voor hun eigen gewin? Niet dat ik de oplossing heb, absoluut niet. Maar klakkeloos alle grenzen sluiten lijkt me geen goed idee. Tenslotte woonden de plegers van de aanslagen in Brussel in diezelfde gemeente. Al jaren.

Misschien is het dan nu eindelijk eens tijd om te gaan samenwerken. Gewoon over de eigen schaduw heen stappen en kijken wie wat het beste kan en hoe we de zaken het beste kunnen verdelen. Tenslotte hebben alle landen wel een eigen specialiteit. En er wordt vaak genoeg vergaderd. Het zou niet zo heel moeilijk hoeven zijn, toch? Of denk ik er, net als ik vroeger deed, toch weer veel te eenvoudig over. En stoppen we eerder met het kopen van wapens dan dat we over onze eigen schaduw stappen……