Ik zal vier, hooguit vijf jaar oud geweest zijn, toen ik een deel van mijn toekomst al compleet had uitgestippeld. Ik had namelijk op dat moment al besloten met wie ik zou trouwen en de rest van mijn leven zou doorbrengen. Ik meen mij te herinneren dat de jongeman in kwestie het destijds met mijn plannen eens was. Maar het kan ook zijn dat mijn voortvarendheid hem de mond snoerde, ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat wij onafscheidelijk waren. Ik denk dat we even oud waren, misschien was hij een jaartje ouder, maar meer zeker niet. We zaten immers samen op de kleuterschool. En een prettige bijkomstigheid was dat hij samen met zijn ouders en oudere broer een paar huizen verwijderd van mijn ouderlijk huis woonde. Dit vergemakkelijkte het contact enorm.

We deden tikkertje en verstoppertje, speelden glijbaantje op het parket van mijn ouders en bij zijn ouders mochten we in de tuin een heuse indianen-wigwam opzetten. Bij uitstek geschikt om theevisite te houden.

Halverwege de lagere school gebeurde echter het onvermijdelijke, zijn vader kreeg een andere baan in een andere stad. Intens verdrietig namen we afscheid van elkaar. We hielden contact, we wisten het zeker. Maar wat zong Henk Westbroek ook weer? “Ik heb als ik het goed heb nog één kaart van hem gehad.” Het leven ging verder en ik geloof niet dat het lang duurde of ik was mijn eerste grote liefde vergeten.

Mijn ouders hoorden nog weleens wat van zijn ouders maar ook dat was minimaal. Het leven ging verder, zo hoorde het ook. We werden ouder, gingen een opleiding volgen, vonden een partner en gingen onze eigen weg. Heel af en toe dacht ik nog wel terug aan hem en aan zijn broer. Wat zou er van hen geworden zijn. Maar echt energie daar in steken, nee, dat ging me dan toch weer te ver. Tot op ik op een gegeven moment via Social Media een berichtje ontving van een jeugdvriendinnetje uit diezelfde tijd. Zij was per toeval op informatie over mij gestuit en stuurde me een geweldige foto uit onze kindertijd. De bal ging rollen en ik ging op zoek. Want als zij mij kon vinden, dan kon ik ook hem vinden. En het lukte! Dat is dan toch wel weer een mooie positieve kant van Social Media, laten we dat ook eens aanstippen.

Inmiddels hebben we weer, via diezelfde Social Media, contact. Wat zijn onze levens ver uit elkaar gelopen. En wat zijn ze ook eigenlijk hetzelfde gebleven. Allebei een partner, allebei een hond. Ik ben blij weer eens wat van je te horen, want tenslotte ben je een dierbaar deel van mijn jeugd.