Een paar jaar geleden vatten wij het plan op om een bootje aan te schaffen. Het was meer een opwelling dan een weldoordacht besluit, dus we investeerden geen kapitalen. Een grappig vletje, groot genoeg om met de hele familie plezier op te hebben maar te klein om serieus genomen te worden door de ‘echte’ schippers. We wisten een haventje waar het liggeld niet te hoog was en het bestuurslid dat over de verdeling van de plaatsen ging, gevoeliger was voor een vrouwenstem dan voor een mannenstem. Alles was geregeld, we konden op pad. Of beter gezegd, het havengat uit.

De eerste ervaringen waren ronduit klungelig. Wisten wij veel, het boek over vaarregels en vaarbewijzen hadden we wel doorgelezen maar een vaarkaart lezen, dat was toch weer van een heel ander kaliber. We zaten af en toe vast op plaatsen in de Biesbosch waarvan wij dachten dat je er toch echt door moest kunnen en we ontdekten dat varen op de Bergsche Maas echt een avontuur kon zijn. Beroepsvaart gaat namelijk altijd voor. En dat gaan ze ook.

Na een tijdje leerden we ook wat meer mensen in de haven kennen. Wij waren geen bedreiging, ons bootje was onbenullig, dus we werden betrekkelijk vriendelijk ontvangen. Natuurlijk heerste er ‘ons kent ons’ en mochten we ons voorlopig nergens mee bemoeien, maar aanschuiven bij de groep was prima. Van lieverlee werden we bij wat meer dingen betrokken en ook gevraagd mee te helpen bij het organiseren van activiteiten. Enthousiast gingen we aan de slag.

Maar echt, wat zijn wij van een koude kermis thuisgekomen. De meesten van de bootbezitters konden of nauwelijks het havengeld betalen of ze waren te krenterig om het te doen. Vrijwel alle activiteiten werden met argusogen bekeken. “Wat kost dat dan, en zit daar dan alles bij inbegrepen?” Hele weekenden organiseerden we voor een eigen bijdrage van 25 euro per persoon. We schooiden, onderhandelden, maakten er een complete sport van. En wat een domper dan toch weer als er werd gemopperd omdat het betalen van het havengeld niet was inbegrepen in de bijdrage. Zelfs de bitterballen werden geteld, je moest er eens een minder krijgen dan je buurman.

Het hoogtepunt van de festiviteiten vormde altijd het Havenfeest. In de zomer, gewoon in de eigen haven. ’s Ochtends vormde de viswedstrijd de aftrap. De bij elkaar gesprokkelde prijzen, bestaande uit hengeltjes, dobbertjes en ander gerei, stelden voor de geroutineerde visser niet veel voor. Helaas zorgden ze bij de prijsuitreiking toch weer voor onenigheid. Een fanatiek tienjarig vissertje had vooraf al naar een bepaald hengeltje staan kijken. Dat zou hij toch wel heel graag willen winnen. Helaas werd hij tweede en werd het hengeltje meegenomen door iemand die er ongetwijfeld niks mee ging doen. Hij had tenslotte een meer professionele uitrusting. Een opmerking van onze kant werd niet op prijs gesteld, winnen was winnen en prijs was prijs.

’s Middags werd er gedart en een biertje gedronken en de dag werd traditiegetrouw afgesloten met een grote barbecue. Gepokt en gemazeld als we waren, hadden we voor iedereen bonnetjes gemaakt met een bepaalde kleur, die ingewisseld konden worden voor een bepaald stukje vlees. Dit om te voorkomen dat degenen die het fatsoen hadden om niet als eerste bij het buffet te staan dringen zich tevreden moesten stellen met een paar speklapjes omdat de biefstukjes als eerste weg waren. Salade en brood was er in overvloed, evenals sausjes. Natuurlijk stond het iedereen vrij onderling te ruilen. We deelden, hielpen, verzamelden serviesgoed en bestek en hadden het naar onze zin. Niet eens tijd om zelf veel te eten, maar dat gaf niet. Eindelijk hadden we het voor iedereen goed geregeld, dachten we. Fout, natuurlijk. Een dame, al wat op leeftijd, behangen met goud en zilver, kwam verhaal halen. Haar man had zich ingeschreven voor de barbecue, zijn bijdrage betaald, maar had helaas vanwege maagklachten verstek moeten laten gaan. En ze wilde graag zijn bijdrage terugontvangen. Geduldig legden we uit dat dat niet ging, tenslotte hadden we voor hem ook vlees besteld en moeten betalen. Jammer dat hij er niet bij aanwezig kon zijn maar het was niet anders. Met haar hoofd hoog opgeheven vertelde ze ons dat ze dit een belachelijke reactie vond en beende weg. We keken elkaar eens aan en zuchtten. Even later stond de dame in kwestie weer voor onze neus. Met een kunststof bakje. Ze wilde dan graag het vlees voor haar man mee naar huis nemen. Tenslotte had ze daar recht op. Hikkend van het ingehouden proesten hebben we de stukjes vlees in haar bakje gelegd. Natuurlijk heb je daar recht op, wens je man smakelijk eten en laat hem uitkijken met zijn maag.

Uiteindelijk zijn we er mee gestopt, het bootje is verkocht en we hebben afscheid genomen van de haven. Gelukkig niet van alle mensen, we hebben er ook hele lieve vrienden aan overgehouden. Maar die contacten onderhouden we wel zelf. De activiteiten in de haven zijn afgeschaft. Gebrek aan belangstelling, heette het. Ach, nu kan iedereen ongestraft doen of hij de wereld te verteren heeft, zonder voor 25 euro door de mand te hoeven vallen. En zonder dat wij ons er aan hoeven te ergeren.