Nadat mijn schoonvader een paar weken in het ziekenhuis had gelegen en tot zijn schrik tot de ontdekking was gekomen dat ook hem zomaar iets ernstigs kon overkomen, vatte hij het plan op om zijn tachtigste verjaardag groots te vieren. Hij was blij dat hij het kon, het had toch zomaar over kunnen zijn. Hij begon de mogelijkheden te overdenken en omdat hij toch wel iets heeft geleerd, de laatste jaren, riep hij onze hulp in.

“Ik wil een groot feest, goed van eten en drinken, niemand mag wat tekort komen.”

“En mijn petekinderen wil ik ook uitnodigen.”

“En we gaan met de taxi.”

Tot zover zijn wensen. Nu was het zaak om een gelegenheid te vinden die hem zou aanspreken, en ook belangrijk, die op zijn datum naar keuze plaats en accommodatie konden bieden. Nu wil het feit dat de familie de laatste jaren gevoelig kleiner is geworden, wat in dit geval de zoektocht toch vergemakkelijkte, dus de juiste plaats zou niet zo moeilijk te vinden zijn.

“Heb je al gebeld?”

“Nee pa, nog niet, ik heb er nog geen tijd voor gehad.”

“Je moet er niet te lang mee wachten hoor, straks hebben we nergens een zaaltje.”

“Het is nog vier maanden weg pa, dat gaat wel lukken hoor.”

“Ja, maar het kan maar geregeld zijn.”

Zucht.

Na enige omzwervingen vonden we een gelegenheid die voldeed aan alle eisen. Centraal, goed te bereiken, niet te groot. Pa was gelukkig, nu was het nog een kwestie van mensen uitnodigen en afspraken maken.

“Heb jij die lijst van adressen nog bijgewerkt.”

“Ja pa, maar die zijn voor je begrafeniskaarten, die mensen ga je toch niet allemaal uitnodigen?”

“Nee, maar dan kan ik kijken wie wel en wie niet, en dan heb je toch de adressen.”

“Dat is waar.”

Zucht.

“Hoe zullen we het doen, zullen we iedereen een kaart sturen.?”

“Dat is een leuk idee.”

“Kun jij die kaarten dan maken?”

“Ja natuurlijk, dan maken we een foto en doen die er op.”

“Ja, en breng jij dan die lijst met adressen mee, dan kan ik kijken.”

“Goed pa.”

Zucht.

Pa was druk met de organisatie. Althans, met het bedenken wat hij wilde en het delegeren van het regelen. Iedere keer als het geluid van de telefoon klonk, keken wij elkaar al aan, wat zou hij nu weer bedacht hebben. Uiteindelijk maakten we een afspraak om naar het restaurant te gaan om uit de doeken te doen hoe het feest er uit moest komen te zien.

“Woensdag over een week pa.”

“Dat is goed.”

“Dan kom ik je ophalen.”

 

“Goedenavond.”

“Ja, met mij, ben jij het vergeten?”

“Wat ben ik vergeten pa.”

“Nou, we zouden toch vanavond gaan afspreken.”

“Nee pa, dat is volgende week woensdag pas, niet vandaag.”

“Ja, maar is dat dan niet veel te laat, je moet ook de kaarten nog versturen.”

“Die liggen allemaal al klaar pa, als het is afgesproken kan alles de dag er na weg.”

“Ja, maar anders wordt het zo kort dag, voor de mensen.”

“Ik heb echt voor volgende week afgesproken, vanavond kon niet.”

“Oh, ok, dan heb ik me vergist.”

Zucht.

We haalden pa op en parkeerden de auto zo dicht mogelijk bij de ingang van het restaurant. Met piepen en kraken hees hij zich omhoog en al steunend ging hij van een hoek van 90 graden naar een acceptabele houding. Het duurt even. We werden gastvrij ontvangen, jassen werden in ontvangst genomen, koffie werd geserveerd, pa voelde zich thuis. Er kwam een groot boek op tafel en we werden verwachtingsvol aangekeken.

 “Wat is de bedoeling?”

“Nou, een gezellig feest.”

Het verloop van de avond werd uitvoerig besproken. We konden pa, maar vooral de gasten, behoeden voor een warm en koud buffet, gevulde eieren en tomaten, en stukjes komkommer. Ook het geijkte gebak voor oude mensen werd genadeloos afgeschoten. Met gemengde gevoelens stemde pa in met het alternatief. Een modern walking diner. Nadat het begrip ‘tapas’ op een vragende blik stuitte, werd het allemaal precies uit de doeken gedaan. Pa was tevreden. Zelfs met het feit dat er geen bakjes met pinda’s en chips op tafel zouden komen. Tante Sjaan moest maar een keer wat anders snoepen.

De dag er na stuurde ik de kaarten de wereld in. Alles was geregeld tot zover. Nu was het een kwestie van wachten tot het zover was. En wachten op wat pa in de tussentijd nog uit de hoge hoed zou toveren.