Vandaag nemen we afscheid van een broer, een zoon, een vriend. Zijn leven liep een tijdje parallel aan het onze. En plotseling, zonder waarschuwing, ging hij weg. Net toen we dachten dat het allemaal de goede kant uit ging, dat zijn ziekte onder controle was. Toen iedereen voorzichtig weer een beetje rustiger adem durfde te halen, kwam de klap.

De achterblijvers staan verbijsterd. Het ongeloof is groot. Langzaam groeit het besef dat het echt zo is. Dat hij nooit meer op zijn eigen droge wijze zijn mening over de dingen zal geven. Dat hij nooit meer met die mild spottende blik in zijn ogen zal kijken naar waar anderen zich allemaal druk over maken. Weer moet de wereld het met een markant mens minder doen. En wij met een vriend.

 Dag lieve Sjef, we zullen je nooit vergeten.