Vroeger keek ik voor ik ging slapen toch altijd stiekem even onder mijn bed. Om er zeker van te zijn dat er geen draken onder zaten. Spoken waren gevaarlijker, die verstopten zich niet onder je bed maar kwamen uit een onverwachte hoek. En het nadeel was dat alle engerds alleen tevoorschijn kwamen in het donker. Dat donker was dan ook niet mijn favoriete periode. Gelukkig was er dan altijd mijn vader die met zijn rustige stem zorgde dat ik gerust ging slapen. Spoken bestaan niet en draken zijn al heel lang geleden uitgestorven.

De grootste angsten bestonden voor opgroeiende meisjes zoals ik uit de vraag of we op school wel populair genoeg waren. Zijn mijn kleren wel leuk, zit mijn haar niet stom? Als ik maar niet net een puistje krijg voor we naar het schoolfeest gaan. Vindt hij mij nu wel leuk of niet, als ik mezelf maar niet voor schut zet. Zie je wel, hij vindt mij helemaal niet leuk, ik wist het wel, ik was er al bang voor. Afgunstig keken we naar klasgenoten die schijnbaar zeker van zichzelf door het leven gingen. Die altijd naar de laatste mode gekleed waren en nooit last hadden van bultjes en andere ongerechtigheden. In ieder geval niet op een cruciaal moment.

De hele pubertijd konden we niet wachten tot we volwassen waren. Dat was het ultieme, een baan, een relatie, een eigen huis. Dan zou het allemaal goed komen. Met enige afgunst keken we naar die modieuze vrouwen die op een terrasje lachend aan een glas wijn nipten. Nonchalant, zelfverzekerd. Nooit meer onzeker, geweldig.

Maar als volwassene ontmoet je hele andere angsten. Volwassen angsten. Die hebben niks meer te maken met puistjes. Het met een zelfbestudeerd gebaar van nonchalance op een hip terras aan een nog hipper drankje nippen heeft niks met zekerheid te maken. En dat is iets waar je door schade en schande achter komt. De angst voor eenzaamheid is misschien nog wel de ergste. 

Dat is namelijk de angst om te verliezen. Niet je huis, maar je thuis, je anker. En hoe je dat hebt ingericht, dat is niet belangrijk. Iedereen doet dat op zijn eigen manier. Of je alleen woont, met een man of met een vrouw, het gaat er om dat je een veilige haven hebt. Een basis van waaruit je kunt functioneren.

Uiteindelijk blijkt dan ook geld helemaal niet belangrijk te zijn. Geluk is niet te koop, hoeveel je ook bereid bent te betalen. Als je geluk lijkt te vervliegen, betaal je uiteindelijk toch de absolute hoofdprijs, het verandert je, de onschuld verdwijnt. De inspanning die je moet verrichten om het terug te krijgen, vergt het uiterste van een mens. Daarna ben je nooit meer dezelfde.

Een lange periode reed ik iedere dag met een enorme knoop in mijn maag van mijn werk naar huis. Wat zou ik daar aantreffen? Er waren serieuze problemen in mijn haven, mijn hele zekerheid stond op losse schroeven. Langzaam ging het beter maar het duurde heel lang voor ik weer rustig durfde te ademhalen. En dan nog was het maar een wankel evenwicht, er hoefde maar iets kleins te gebeuren of mijn evenwicht was weer verstoord. Net als vroeger, zo wordt het nooit meer. En soms verlang ik dan toch stiekem terug naar de draken en demonen van mijn jeugd. En naar mijn vader die ze kwam verjagen.