Sommige collega’s zijn een gegeven. Dat is fijn. Je kunt er altijd terecht met je vragen en je weet bijna zeker dat je ook geholpen wordt. Het moet wel heel raar lopen als dat niet zo is. Dat ligt meer aan je vraag dan aan de collega van wie je het antwoord verwacht. Zelfs vragen die net buiten de ‘gebaande paden’ gaan, vormen een uitdaging. Nooit een probleem.

Wij hebben ook zo’n collega. Onze Mr. Huisstijl. Alle vragen op het gebied van lettertypes, kleuren, posities van logo’s op briefpapier, je legt ze aan hem voor en je krijgt je antwoord. Het is ook geen enkel punt van discussie, binnen het bedrijf. Er is niemand anders aan wie je die vragen stelt. Huisstijl? Hij is degene waar je moet zijn. Soms denk ik wel eens dat zelfs de ontwerper van het logo van het bedrijf waar ik werk bij hem te rade is gegaan voor advies.

Naast al die lettertype-perikelen heeft hij ook nog tijd voor zijn hobby. Nou ja, hobby, het is wel een tikje uit de hand gelopen. Zijn website is al even professioneel als de fotoreportages die hij maakt. Zijn oog voor detail is fenomenaal. Als je met hem meereist, aan de hand van zijn foto’s, krijg je een hele goede indruk van het land in kwestie. En nee, hij gaat niet naar Benidorm, te dikke, te blote mensen in een vakantieresort kunnen zijn interesse niet wegdragen. Nee, je reist door de Shetland-eilanden, of door Mongolië. Maar ook details van industriële voorwerpen of gebouwen worden zo vastgelegd dat je er gefascineerd naar moet kijken. Je leert als het ware met een hele nieuwe blik kijken naar de meest banale en simpele details.

En nu gaat die collega met pensioen. Een raar idee, dat je straks langs de postkamer loopt en niet meer naar hem zwaait. Ik ben benieuwd welke fotoreportages hij nu gaat maken. Want één ding is zeker, pensioen betekent voor hem niet achter de geraniums. Alhoewel die ook best heel fotogeniek kunnen zijn.