Als kind al was ik van het kaliber “zelluf doen”. Als oudste van vier kinderen werd dat ook wel een beetje verwacht. Er waren in het drukke gezin altijd wel dingen die meer aandacht nodig hadden. Wat je zelf kon, dat moest je ook gewoon zelf doen. Dat zelfde gold voor klusjes in huis. Afdrogen moesten we bij toerbeurt, je kamer opruimen was iets wat heel normaal was. En regelmatig werden we om een boodschap gestuurd.
Ook toen ik ouder werd, vond ik het lastig om hulp te vragen. Ik ging liever zelf op onderzoek uit en pas als ik er zelf echt niet uit kwam, dan ging ik eens aan de bel trekken. Maar dat was echt pas als ik vastliep en het niet meer zag.
Nadat ik mijn maatje had leren kennen, bleef dit mijn manier van leven. Mijn maatje was nl. precies hetzelfde. Die vond het ook maar lastig om om hulp te vragen. Natuurlijk overlegden we samen, maar dat was toch anders. Hij was de handige van ons twee en ik was meer de administratieve. Dat vulde elkaar lekker aan. Dus wat we konden, deden we samen.
Nu ik alleen ben achtergebleven, merk ik dat ik tegen hele basale dingen aan loop. Sommige dingen lukken best hoor, zo heb ik laatst helemaal zelf het water in de verwarmingsketel bijgevuld omdat ik ’s morgens onder de douche wilde stappen maar enkel koud water kreeg. Na een rondje schelden ben ik op onderzoek uitgegaan en heb het voor elkaar gekregen. Een kwartier later stond ik onder een warme douche. Apetrots op mezelf.
Andere dingen lukken me helemaal niet zelf. En dat zijn helemaal geen praktische zaken. Natuurlijk, ik vraag advies over dingen waar ik geen verstand van heb, maar ik moet echt leren om ook om hulp te vragen als ik het een keer moeilijk heb. Als het alleen zijn even echt te veel wordt. Ik vind het moeilijk, ik wil mensen niet tot last zijn. Het is geen kwaad wil, ik moet het nog leren.
Maar ik doe mijn best en ik denk dat het steeds beter gaat. Gelukkig zijn er ook lieve mensen die geduld met me hebben. Die ook snappen dat het niet allemaal vanzelf gaat. Dat ik wel wil, maar soms mezelf gewoon in de weg loop. Want tja, eigenwijs ben ik en zal ik, vrees ik, ook altijd wel blijven.
Machteld Berkelmans 
Hulp vragen is een kunst.
Bij de juiste mensen hulp vragen levert de mooiste momenten en ervaringen op.
Stille groet,
LikeLike
Ik maak nu om me heen een paar dames (vriendinnen voor het leven..) mee die in een soortgelijke situatie verkeren en het hulp vragen ook zo moeilijk vinden. Daar help ik nog wel eens als ik een verhaal hoor over een krakende fiets of een deur die niet meer goed wil sluiten. Ik ben geen klusser, maar kan dat soort kleinigheden nog wel. En dan is de glimlach op het gezicht van de vraagster mijn beloning. Kleine dingen kunnen groot worden als ze niet opgelost raken. Daarbij is voorkomen beter dan genezen…
LikeLike
Ik ben ook zo ene die pas hulp gaat vragen als er geen doen meer aan is. Gelukkig is mijn vrouw er nog om me er op te wijzen dat hulp nodig is. Eva daarentegen vraagt vlug aan vrienden of familie om hulp. Het is dus een karaktertrek om alles zelf te willen doen.
LikeLike
Ik kan hier geen plaatjes plakken dus ik hou het op een linkje. Uit: De jongen, de vos, de mol en het paard.https://media.s-bol.com/Yv77O91Oo7g9/550×716.jpg
LikeGeliked door 1 persoon
Zo waar!
LikeGeliked door 1 persoon
Af en toe hulp vragen is moeilijk maar geen schande.
LikeLike
Instemmende groet,
LikeLike
Eigenlijk is het raar dat mensen die altijd voor een ander klaarstaan, die je bij nacht en ontij kan bellen en voor wie geen moeite te veel is, het zo moeilijk vinden om, wanneer dat nodig is, zelf een beroep om anderen te doen. Als ze het al doen, putten ze zich uit in verontschuldigingen. Hulp geven is geen probleem maar hulp vragen wel. Mijn vraag is: Waarom? Een antwoord weet ik even niet maar ik denk dat eigenwijsheid daar maar een beetje mee te maken heeft.
LikeLike
Dit antwoord met inhoudelijke vraag had ik ook kunnen plaatsen.
Ik ben (nu nog) erg zelfredzaam. Het gaat moeilijk worden wanneer ik onbetaalde hulp moet inroepen. Wáárom? Ik weet ’t niet. Men zegt wel:”Het is beter te geven dan te nemen.”, maar dit is vanuit een andere optiek.
Ik ben wel ‘dienstbaar’ ingesteld, maar weet soms ook ‘mijn snor te drukken’, gezien mijn luie inslag die ik heb. 😊 Immers als iets niet echt hoeft, doe ik het niet. Wat over hebben voor een ander houdt me in beweging.
LikeLike