De mist begint op te trekken. De beelden van wat er de afgelopen weken is gebeurd, komen terug. Overdag kan ik lachen, terugdenken aan alle leuke en mooie momenten. Denken aan de liefde die er altijd tussen ons is geweest. Hoe goed we het samen hadden. Het vertrouwen, elkaar onvoorwaardelijk steunen maar ook elkaar helpen, kritisch blijven en praten over de toekomst. ’s Nachts zijn het vaak ook de beelden van het ziekenhuis die terugkomen. De infuusslangetjes, de IC, zijn hand in de mijne. “Wat ben ik blij dat je er bent.” En dan komen de tranen. Maar dat is niet erg.
Ik heb nog steeds een gevoel van spanning in mijn maag. Het wordt wel wat minder maar het is nog steeds de hele dag aanwezig. En dan zucht ik maar eens heel diep. Ik heb de foto van mijn maatje zo gezet dat ik er naar kan kijken. Ik praat ook tegen hem. En ik denk nog steeds vaak “dat moet ik hem vertellen, dat zou hij willen weten.”
Natuurlijk pak ik de draad weer op. Ik moet voor Stef zorgen, ik moet voor mezelf zorgen. Er zijn nog steeds veel dingen die geregeld moeten worden. Maar er zijn veel lieve mensen die mij enorm steunen. Ook dat zorgt voor tranen, ze zorgen zo goed voor mij. Daar ben ik heel dankbaar voor.
Zijn vingerafdruk staat inmiddels op mijn pols. Niet iedereen zal dat misschien begrijpen maar dat vind ik niet erg. Hij zit voor altijd in mijn hart.
Machteld Berkelmans 
Het is allemaal heel herkenbaar. Ik kan me slechts ten dele voorstellen hoe dit voelt. Ik ben al van de leg door de dood van een huisdier. Je maatje, je liefde, verliezen en dan zo snel, ineens, dat gaat de normaal denkende mens toch even boven de pet. Verlies hoort bij het leven, maar soms is het wel heel onrechtvaardig. Ik hoop oprecht dat je van iedereen die om je heen verkeert een luisterend oor en veel begrip krijgt. Want die periode van nu is niet de fijnste, daar moet je dan ook nog doorheen. En anders. uiten hier hoor. Wij luisteren en snappen….
LikeLike
Ik zat vanmorgen vroeg al aan je te denken. Hoe zal het nu gaan met Machteld. Ook al kennen wij elkaar niet persoonlijk, de blogs scheppen toch een band. En ik dacht: hoe bestaat het eigenlijk dat de tijd gewoon voortijlt. En ook jij gaat toch door. Ik weet wel, je moet, maar je doet het toch maar. Diep respect voor jou en je verdriet
LikeGeliked door 1 persoon
Je bent meestal sterker dan je denkt! 👍
LikeGeliked door 1 persoon
Tja Machteld, wat je de afgelopen weken door hebt gemaakt is onvoorstelbaar en daarom vind ik t fijn dat dat je het met ons deelt en dat helpt misschien met t verwerken. Blijf dat doen en zucht nog maar eens extra als t zwaar is , veel sterkte met de draad weer op te pakken
LikeGeliked door 1 persoon