Naarmate je ouder wordt, begint de zwaartekracht steeds meer invloed op je uit te oefenen. Het is niet alleen dat je ’s morgens voor de spiegel vaker zucht, het kost gewoon ook meer tijd om alles toonbaar te maken. En eerlijk is eerlijk, braaf zijn, niet drinken, op tijd naar bed, het helpt allemaal maar een beetje om de tand des tijds te weerstaan. Ik vind het jammer maar ik moet toch ondanks alles wel om mezelf lachen. Gelukkig is mijn relativeringsvermogen niet onderhevig aan verval. Integendeel zelfs, het lijkt wel of het steeds groter wordt. Maar misschien moet dat ook wel.

In de supermarkt is een enorme keuze als het gaat om tijdschriften die ons dames een spiegel met een roze bril voor houden. Zelfs tijdschriften die zich richten op mijn doelgroep maken reclame voor dure crèmes die naar mijn gevoel helemaal niet helpen. De enige die er beter van wordt, is de farmaceutische industrie. Nou, en die pakken al genoeg marge hoor, lijkt me. Nee, crèmes en smeerseltjes, dat is het allemaal echt niet.

Maar om dan direct maar naar plastisch chirurgie te grijpen. Hmm, dat lijkt me toch echt een brug te ver. Natuurlijk, als je echt vreemde kenmerken hebt, zoals enorme flaporen of een neus waar Julius Caesar jaloers op zou zijn, dan vind ik het iets anders. Maar je hoort zoveel horrorverhalen. Zo las ik laatst nog over een Chinese actrice die haar neus liet verkleinen, echt maar een heel klein beetje, en uiteindelijk achterbleef met een neus die aan het afsterven was. Het duurt een jaar voor ze opnieuw geopereerd kan worden. Wat zou zij denken? “Die mondmaskers zijn toch nog ergens goed voor.”

Af en toe zie je ook foto’s van Hollywoodsterren voorbijkomen waarvan je denkt, “ach nee, lieverd wat heb je toch gedaan”? Vroeger kon ik nog wel een keer extra kijken bij films met Mickey Rourke. Tegenwoordig kijk ik ook twee keer, maar dan meer om me te verbazen. Hoe kun je jezelf toch zo laten vernachelen. Die man lijkt helemaal niet meer op zichzelf, het is een karikatuur geworden, hij kan zo in de Muppets. Is het onzekerheid, is het ijdelheid? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat het doodzonde is. Mooie vrouwen die krampachtig vast proberen te houden aan een jeugdig uiterlijk en daardoor een schaduw van zichzelf worden. Eeuwig zonde.

Dus lijkt het erop dat we ons er maar bij neer moeten leggen. En ons vasthouden aan de spreuk die ik ooit eens voor mijn verjaardag kreeg van een van mijn zussen; “ik word niet ouder, ik neem toe in waarde.