
Als ik begin januari boodschappen ging doen, kwam ik overal in het dorp de goede voornemens tegen. Op de fiets, joggend, stevig stappend al dan niet gewapend met splinternieuwe Nordic Walking stokken. Verbeten koppies maar vastbesloten om het dit jaar wel vol te houden. In de supermarkt zag je dat ook terug bij de groente-afdeling. Groente, fruit, noten in combinatie met moderne producten waarvan ik de naam niet eens kan uitspreken, het ging als warme broodjes. Mijn maatje en ik zijn grote groente-liefhebbers maar dan het hele jaar door. Nu zie je mensen vertwijfeld met een pompoen in hun handen. Ze zeggen dat je daar een heerlijke en gezonde curry van kunt maken, maar hoe in vredesnaam.
Nu, een paar weken later, slijt het wel. Alleen de diehards zijn overgebleven. Zij rennen met een fanatieke blik in de ogen door de polder. De rest van de goede voornemens gebruikt de joggingbroek weer op de manier waarop hij geen recht doet aan zijn naam. Al hangend op de bank. Gelukkig.
Niet dat ik me schuldig voel hoor, dat heb ik jaren geleden al afgeleerd. Sporten zit nu eenmaal niet in mijn genen. En het klinkt erg onaardig, maar teamsporten zijn helemaal niet aan mij besteed. Ik stond altijd verkeerd, liet ballen vallen, miste een schot voor open doel, nee, mijn oog-hand coördinatie heeft altijd veel te wensen overgelaten. Bij softbal sloeg ik over de bal, bij hockey steevast naast het doel. Het was een drama.
Turnen heb ik altijd nog het leukste gevonden. Niet dat ik erg goed was, daar ben ik dan weer te onhandig voor, maar je was tenminste eigen baas. Tot op zekere hoogte.
En nu, probeer ik maar zo gezond mogelijk te leven en actief te blijven. Op pad met Stef helpt daar prima bij. Maar ik moet er toch niet aan denken om in een te strak glimmend pakje in zo’n sportschool aan apparaten te gaan hangen. En dat er een kloon van Arie Boomsma tegen mij komt vertellen wat ik precies wel en niet moet doen. Ik zie het helemaal voor me, ik zou zo vreselijk afgeleid zijn door het wiebelen van zijn manbun dat ik spontaan van de loopband zou vallen.
En dat op mijn leeftijd, je breekt zo je heup en wie weet hoe lang ik dan moet revalideren.

Ik herken wel iets. Altijd te druk om echt intensief te sporten, maar wel altijd bovengemiddeld gewandeld. Val niet om van 20.000 stappen wandelingen. Omgeving leent zich er voor. En als we fietsen doen we dat altijd net even te lang. Zodat alles onder de navel compleet gevoelloos is. Van sporten dis niet mechanisch waren moest ik niets hebben. Deed weliswaar aan worstelen, handbal, voetbal, maar nee, nooit een hoogvlieger. Wel op de tweewielers met motor actief, reed graag hard in sportieve auto’s op daartoe bestemde plekken, vloog nog wel eens een rondje met wat extra G’s, maar nee, inspanningen moet je reguleren. Gewoon gemiddeld. En een mooie dame in een strak pakje vind ik dan wel weer voldoende reden om vooral te kijken naar hoe fraaie zij turnt of wat ook. Arie Boomsma gaat mij voorbij. Snap niet zoveel van zijn aantrekkelijkheid….maar ja, man he……niks voor mij….:)
LikeLike
Nee hoor, je hebt gelijk. Sporten is veel te gevaarlijk! Wandelen met de hond kan net, risicotecnisch gezien. En zelfs dat kan goed mis gaan, weet ik toevallig 😂
LikeLike
Sporten, erover praten of er naar kijken?
Ik laat het graag aan anderen.
Stille groet,
LikeLike
Goede voornemens….
Nooit gerealiseerd op het ‘moment suprême’ edoch weer wel ergens in het jaar! Stoppen met roken, stoppen met alcohol….. ik weet het zijn afgezaagde kleurloze onderwerpen, maar niet minder om toch maar trots op te zijn. Al jaren mijn ding om na te laten en ervan af te blijven!
Afvallen ……. nog zoiets. Niet om accuut in het Nieuwe Jaar mee te starten. Wèl hard nodig ….
Serieus ermee aan de slag gaan is er nog niet van gekomen, zeker niet meteen na de Feestdagen.
LikeLike
Misschien is het beste wat je kan doen de goede voornemens te laten voor wat ze zijn: goede voornemens.
LikeLike