Het is zover, Stef gaat onder het mes. Om 08.00 uur ‘s ochtends worden we verwacht in de kliniek in Barendrecht. Een vriendelijke arts ontvangt ons. Hij heeft direct alle aandacht voor Stef. “Is het een brave?”, de zachte Belgische tongval stelt meteen gerust. We knikken, Stef is een hele brave hond. Gelukkig bewijst hij dat ook door vriendelijk naar de arts te kwispelen. Die onderzoekt het geblesseerde pootje en legt ons aan de hand van duidelijke röntgenfoto´s uit wat hij precies gaat doen. En vertelt dat Stef daarna echt zes weken heel rustig aan moet doen. ¨Dat wordt een uitdaging”, we hebben daar niet zo veel vertrouwen in. “Ik zal kalmeringsmiddelen meegeven, dat is geen probleem.”

Na Stef nog een dikke knuffel gegeven te hebben, stappen we weer in de auto. Met alleen de hondenriem. Dat voelt naar, jaren geleden stapten we met ook alleen een riem naar buiten bij een dierenkliniek, toen hadden we onze kleine Dopey, net zes maanden oud, in moeten laten slapen. Gelukkig zijn de vooruitzichten nu beter.

Na tweeënhalf uur krijgen we een telefoontje. De operatie is goed gelukt, Stef is al weer aan het bijkomen. Halverwege de middag mogen we hem op komen halen.

Natuurlijk zijn we er op tijd. We krijgen een stapel informatie, adviezen en medicatie mee en dan wordt die kleine man gehaald. Het valt niet mee, zijn pootje zit volledig ingepakt in een dik verband. Zelfs zijn voetje is niet meer te zien. Het valt hem zelf ook niet mee, dat is duidelijk te merken. Wat is hij boos, die kleine vent. De hele weg naar huis zit hij achter in de auto te mopperen.

Het nadeel is dat je met een hond niet kunt praten. Je kunt hem niet vertellen dat het voor zijn eigen bestwil is. Dat hij een paar weken rustig aan moet doen en dat hij dan langzamerhand weer de oude wordt. En gewoon weer mag gaan rennen en springen. Stef jammert en moppert en wil beslist niet op zijn warme kussen gaan liggen. Nee, onder de tafel, op de koude tegelvloer. Eten lust hij wel, daar ligt het niet aan. De pijnstiller die ik hem als een snoepje aanbied, is ook in een mum verdwenen.

Het wordt nog wat. Niet rennen, niet springen. We hebben een ‘broekspijp’ voor hem gekocht. Die moet straks aan als het verband van zijn pootje gaat. Dat zal ook nog wel een strijd worden. Maar, zoals gezegd, het is voor zijn eigen bestwil. Straks zal hij ons dankbaar zijn. Toch?