In het westen worden we meer en meer gewezen op de voordelen van mindfulness. Helaas is het voor de meeste aanbieders een manier om geld te verdienen, niet om mensen te helpen. In onze drukke maatschappij denken mensen dat als ze iedere week een uurtje mindful zijn bij een chique therapeut tegen een veel te hoge vergoeding, ze het leven wel aan kunnen.

In Gambia krijgt Marijke gratis les in mindfulness. Zij is niet de geduldigste persoon en loopt als Nederlandse in het Afrikaanse land nog steeds tegen zaken aan. Dan kan ze mooi oefenen. Haar eerste les was al direct een mooie. Met een vriendin zou ze een hapje gaan eten. Gezellig. De vriendin woont een uurtje rijden van Marijke dus zij zou haar ophalen. Er was een leuk restaurantje gereserveerd en opgewekt ging Marijke op weg.

Na 300 meter op weg te zijn, blijkt de auto ineens een geheel eigen wil te ontwikkelen. De wielen wilden niet meer luisteren naar het stuur. Gelukkig wist ze de auto te stoppen naast een grote plas water, en niet midden er in, wat normaal toch wel het geval zou zijn. De garagehouder, die gelukkig ook een Nederlander is, werd gebeld. Hij zegde toe over een uurtje tijd te hebben om een monteur te sturen die naar de auto kon kijken. Dus maakte Marijke van de nood een deugd, belde een taxi en ging heerlijk met haar vriendin eten. Tenslotte duurt een uur in Gambia langer dan in Nederland.

Na genoten te hebben in het restaurant, bracht de taxi Marijke weer terug naar haarauto. Het wachten op de monteur begon. Net als haar oefening in mindfulness. Hoe gingen die lessen ook weer. Nadrukkelijk rondkijken in de omgeving en focussen op je gevoel. Na een uur was Marijke wel uitgekeken en uitgevoeld maar de monteur was nog altijd niet gearriveerd. “Nee nee, ik rij zo weg, ik kom er zo aan.” Gelukkig had ze het telefoonnummer. Na nog drie kwartier rondkijken zag ze eindelijk de monteur. Hij had de diagnose snel gesteld, het ‘ding’ dat de stuurstang moest verbinden met de as van de wielen was gebroken. Wat nu. “Rustig blijven Marijke, concentreer je op nu.” Uiteindelijk was ze niet voor niks mindful. De monteur was van de praktische tak en ging op zoek naar een lang stuk rubber. In Gambia vind je allerlei zaken langs de kant van de weg dus na een kwartier stond hij weer voor haar neus. Met iets dat leek op een binnenband van een fiets. Ach, het zou wel volstaan. De monteur bracht de noodreparatie aan en loodste Marijke met een gangetje van 20 kilometer per uur naar de garage. Daar zouden ze de auto snel repareren en dan kon ze weer naar huis.

Maar wat wij in Nederland snel noemen, duurt in Gambia toch al snel twee uur.

Toen Marijke ’s avonds eindelijk thuis was, maakte ze de balans op. Uiteindelijk had ze die dag zes uur moeten wachten. In Nederland zou ze uit haar vel gesprongen zijn van ellende. In Gambia is wachten heel gewoon.

Inmiddels kan Marijke zelf cursussen Mindfulness gaan geven. En kan zij haar cursisten vertellen dat het echt werkt. Tenslotte is het allemaal goed gekomen.