Volgens mij kent iedereen het wel. Haast, op weg naar een afspraak, en dan nog heel even in de plaatselijke supermarkt dat ene artikel halen dat je gisteren vergeten was. Het hoeft maar heel kort te duren, even in en uit. Helaas.
Voor de glazen koelkast waar ik een doosje spinazie uit wil halen, staat een vrouw op leeftijd die duidelijk niet weet wat ze vanavond gaat eten. En die probeert te besluiten door op iedere verpakking te lezen hoe gezond of ongezond het bewuste artikel is. Een voor een worden de doosjes uit de koeling gehaald en aan en grondige inspectie onderworpen. Het zou me niet verbazen als ze zelfs een overzicht van alle E-nummers uit haar hoofd heeft geleerd. Ik hup van mijn ene been op mijn andere en kuch zacht. Helaas, geen reactie. Nog maar eens proberen. Ik kuch nu wat harder. Even kijkt ze om maar blijft daarna stug doorgaan met het beduimelen van diepvriesgroenten. Waarop ik besluit vanavond dan maar verse broccoli te eten. Even snel de andere spullen en snel verder.
Bij de kassa heb ik niet veel meer geluk. Net als ik mijn boodschappen op de band leg, komt er een dame achter me staan. Ze kijkt me een beetje geringschattend aan als ik haar niet aanbied voor te gaan. Met veel misbaar worden de spullen achter het balkje “volgende klant” op de band gedeponeerd. Ze heeft overduidelijk haast.
De kassière doet haar best iedereen zo snel mogelijk van dienst te zijn. Maar scannen gaat niet sneller dan het gaat. Quasi ongemerkt probeert de dame achter me mijn karretje vooruit te duwen. Haar massieve buik, gestoken in een bloemetjesblouse, drukt opzichtig tegen de handle. Ik kijk naar de spullen die ze voornemens is te kopen. Dat zal een gezonde middag worden, snacks, twee flessen cola en wat chocolade. Ze ziet me kijken en een vuile blik is mijn deel.
Ik voel al mee met de kassière, dit soort klanten is doorgaans ook van mening dat zij slechter behandeld worden dan anderen. En laten dat normaal gesproken ook luidkeels blijken. Maar het arme kind doet echt haar best.
Even later sta ik dan toch buiten, met broccoli in plaats van spinazie. En ik neem me voor om toch volgende keer echt beter naar mijn boodschappenlijstje te kijken.
Hahaha, zo herkenbaar! Ik heb ook wel eens staan wachten (als ik geen haast had) en wachten en wachten. Pas toen ik vroeg, “zou ik er even bij mogen,” was het “oh, sorry, ja natuurlijk”. Ik merk dat dit niet alleen bij oudere mensen is, ook anderen die gewoon lekker in hun eigen wereld zitten als ze boodschappen doen. Zo ben ik ook al eens bijna overreden door een winkelwagentje.
LikeLike