De maanden september en oktober zijn bij uitstek geschikt voor het maken van busreizen. Waarom dat is, weet niemand, maar iedereen die in deze periode wel eens op pad is geweest, is hier mee geconfronteerd. Omdat mijn lief en ik geen kinderen hebben, gaan wij ook graag in september op vakantie. We nemen de auto en rijden naar Frankrijk, Duitsland of een ander land in Europa. Omdat het geen wedstrijd is, gaan we graag op tijd van de snelweg af om koffie te drinken en een broodje te eten. En dan begint het.

Het eerste dat meestal nodig is, is een bezoek aan het toilet. Tegenwoordig zie je steeds meer systemen waarbij je geld in de automaat gooit en dan een tegoedbonnetje terugkrijgt waarmee je bij de kassa korting krijgt op je aankoop. Deze systemen zijn voorzien van een poortje. Je gooit geld in de gleuf en het poortje geeft je toegang tot de ruimte. Zie daar het eerste probleem.

“Hoe werkt dit?”

“Hoeveel geld kost dat?”

De beurs wordt uit mega-tas of grijze broekzak gepeuterd en er wordt gezocht naar muntjes.

“Oh, je moet er tegen duwen.”

“Vergeet je bonnetje niet.”

Eindelijk wordt het poortje in beweging gezet en kan ik ook verder.

In het restaurant zelf is het ook een gekrakeel van belang. Er wordt gediscussieerd over ‘hoe het werkt’ en ‘waar je een dienblad kunt halen’. Grijze duiven gaan ook voor niemand opzij. Waarschijnlijk verkeren zij in de veronderstelling dat ze voldoende hebben bijgedragen aan de maatschappij en dat iedereen hen nu met respect moet behandelen. Dus hup ik van het ene been op het andere in afwachting van een plekje bij de koffie-automaat. Ook bij de vitrine met broodjes is het een drukte van belang.

“Wat neem jij?”

“Ik weet het niet, het ziet er wel goed uit”

“Het is anders wel duur hoor.”

En ik denk, kom op, neem een beslissing. Als je het te duur vindt, had je in de bus moeten blijven zitten. Had mij weer een plekje gescheeld.

Toch is het ook altijd weer een feest om al die grijze duiven te bekijken. Wij zijn niet zo besluiteloos en een koffie met een broodje is zo gekocht. En dan is het natuurlijk zaak een tafeltje te zoeken met een strategisch uitzicht. Zeker als ik met mijn zus ben, is dit belangrijk. Samen zie je meer dan alleen. Het is heerlijk al die terlenka pantalons en bloemetjesblouses met vormeloze kuitbroeken voorbij te zien paraderen. Soms is het net of de dames allemaal winkelen in dezelfde kledingzaak. In het dorp waar ik lang gewoond heb, heette die winkel De Vries Damesmode. Zij hadden een groot assortiment bloemetjesjurken met een touwtje om het middel.

Ik heb altijd wel een groot medelijden met de chauffeur van de bus. Je zult toch maar dag in dag uit met een dergelijk gezelschap op pad moeten zijn. Dat was toch vast niet het beroep dat je noemde toen de juffrouw op de kleuterschool vroeg wat je later wilde worden.

Nee, als we op het parkeerterrein van een wegrestaurant veel touringcarbussen zien staan, rijden we graag nog een uurtje verder.