Het vreemde is dat echt bijna alles went. Ik merkte het vanmiddag weer. Mijn telefoon ging en het schermpje melde dat het een “privé nummer” was. Dat maakt me altijd een beetje achterdochtig want meestal zijn dat mensen die je iets willen verkopen. En dan het liefst zaken die je echt helemaal niet nodig hebt. Maar goed, soms heb ik een welwillende bui dus ik beantwoordde de oproep. “Goedemiddag”, klonk een opgewekte stem “u spreekt met huppelepup van de Spoedeisende Hulp Tweestedenziekenhuis.” Normaal gesproken toch geen instantie die je graag aan de lijn krijgt. Maar als je schoonvader een abonnement op het ziekenhuis heeft, raken sommige dingen normaal.

En inderdaad, pa was weer opgenomen, met longontsteking. Ik bedacht wat ik die middag nog moest doen en vroeg aan de vriendelijke stem of het levensbedreigend was. “Neuh”, zei die, “dat denk ik niet, hij is behoorlijk ziek maar het gaat alweer iets beter met hem.”

“Dus hij hoeft niet naar de IC?”

“Nee hoor, hij mag straks gewoon naar de afdeling. Ik hou u wel even op de hoogte en bel wel wanneer hij zover is.”

“Gelukkig”, zei ik, “dan kom ik hem zo snel mogelijk vanavond opzoeken.”

Ik belde mijn man om hem het nieuws te vertellen. “Alweer?”, was zijn behoorlijk nuchtere antwoord. Ook hij was niet heel erg onder de indruk.

Natuurlijk zijn we ’s avonds gelijk naar het ziekenhuis gegaan. Pa was diep in slaap, moe van alle lotgevallen en de koorts. Een vriendelijke verpleegster stond ons te woord. Pa was al weer wat opgeknapt, ze hadden hem zuurstof en antibiotica gegeven en nu was het een kwestie van afwachten. Waarschijnlijk zou met een week het leed wel weer geleden zijn. Ze maakte pa wakker. Die wist even niet waar hij was en welke dag het was, zo diep had hij geslapen. Nadat hij wat water had gedronken, wisten we hem er van te overtuigen dat hij echt pas een halve dag was opgenomen.

We verlieten het ziekenhuis met een hele lijst opdrachten. Er moesten zaken opgehaald worden en afspraken afgebeld worden. Oh, en we moesten ook zijn telefoon meebrengen, dan kon hij de familie bellen. Het komt wel goed met pa. Gelukkig.