De aanblik van een groot aquarium brengt mij direct weer een aantal jaren terug. Wat voor een ander heel rustgevend kan zijn, bezorgt mij weer dat beklemmende gevoel dat ik had in Innsbruck, in het Landeskrankenhaus. In de wachtkamer op de afdeling neurochirurgie stond een enorm exemplaar. Wekenlang heb ik er iedere dag naar zitten kijken.

We waren op vakantie, mijn man, mijn zus en ik. Heerlijk een paar weken niks doen in de zon. Oostenrijk was een van onze favoriete bestemmingen en het was de eerste keer dat we er weer waren na de dood van mijn zwager. We gingen het rustig aan doen, geen bergen beklimmen, geen moeilijke wandelingen. Gewoon door de kleine stadjes en dorpjes slenteren en misschien een keer met de kabelbaan naar boven.

De middag ervoor hadden we heerlijk in de zon gezeten. Met een boek en een drankje. Ik weet nog dat ik tegen mijn zus zei “Smeer je schouders in of ga in de schaduw zitten. Je weet dat je er niet tegen kunt.” Maar één van de meest voorkomende eigenschappen in mijn familie is eigenwijsheid. Dus ze bleef rustig zitten.

Die ochtend bleef mijn zus lang in haar caravan. Te lang. Op een gegeven moment vond mijn man toch dat ik maar eens moest gaan kijken. Dus ik deed de deur open. En daar zat ze, op de grond, wezenloos voor zich uit te kijken. Ik tikte tegen haar wang maar toen ze niet reageerde werd ik bang. Ik rende naar de receptie en belde de hulpdiensten. In het kleine stedelijke ziekenhuis werd ze onderzocht. Waarschijnlijk was het een zonnesteek. Nog even een klein onderzoek om wat uit te sluiten en dan mocht ze mee naar huis.

Maar wat ze wilden uitsluiten bleek aan de hand. Ze had een bloeding in haar hoofd. Dus werd ze vervoerd naar het regionale ziekenhuis. Daar konden ze een drain aanbrengen om de druk van de hersenen te halen en dan zou het allemaal wel goed komen. Ik moest om vijf uur maar even bellen om te vragen hoe het ging. Daar stond ik, in een ziekenhuis waar ik nog nooit was geweest. En ik ging bellen, mijn man, mijn familie. De schrik was groot.

Met een taxi liet ik me terugbrengen naar de camping. De middag kroop om. Het wilde maar geen vijf uur worden. Eindelijk, eindelijk kon ik bellen. Ik werd een paar keer doorverbonden. Achteraf een veeg teken. De arts die ik tenslotte aan de telefoon kreeg, vertelde me helder en zakelijk dat het niet goed ging met mijn zus. Ze had een aneurysma in haar hoofd en men was bezig haar klaar te maken voor transport met de traumahelikopter naar Innsbruck. Daar zou ze met spoed geopereerd worden. Wij konden ook maar beter zien dat we in het ziekenhuis kwamen want ze wisten niet of ze de nacht zou halen.

In de uren en dagen die volgden heb ik geleerd wat het is om bang te zijn. Bang om iemand waar je van houdt te verliezen. Je denkt dat je het weet maar als de dreiging dan reëel is, besef je pas wat angst met je kan doen. Tijdens de rit naar Innsbruck, in het donker, door eindeloos veel tunnels, heb ik mijn zus drie keer begraven.

Mijn zus heeft een aantal weken in coma gelegen maar is goddank weer hersteld. De enorme littekens op haar hoofd zijn niet meer te zien doordat haar haar er overheen groeit. Ze is nog steeds eigenwijs, gelukkig. En ik heb nog altijd een antipathie tegen tropische vissen.