In mijn hoofd blijf ik 35 jaar oud. Helaas is dit al een behoorlijk aantal jaren geleden en roept mijn lijf tegenwoordig af en toe dat het rust nodig heeft. De tijden van stappen tot vijf uur ’s ochtends en dan om zeven uur weer naast het bed om te gaan werken zijn ver voorbij. Vrijdagavond was traditioneel onze kroegavond, dat hoefden we niet af te spreken, we gingen en zagen wel wie er ook was. Nu ben ik af en toe blij dat ik na een week werken vroeg in mijn bed lig. Het gaat nog wel zo goed als vroeger, het duurt alleen wat langer voordat ik hersteld ben.

Een ander attribuut dat zijn intrede heeft gedaan, en mijn leven waarschijnlijk ook nooit meer zal verlaten, is mijn leesbril. Wat heb ik vroeger gelachen om die oude tantes, die aan een goudkleurig kettinkje eenzelfde kleur brilletje hadden hangen. Het rustte veilig op hun pronte voorkomen, dat waarschijnlijk in toom gehouden werd door een huidkleurige bustehouder van het merk Playtex Cross your heart. Dat voorkomen dan, niet het brilletje. Bij alles wat zij moesten lezen, werd met een gedecideerd gebaar het brilletje op de neus geplaatst. Nee, dat zou mij toch nooit overkomen. Maar, langzaam kom je tot de ontdekking dat je je blad of tablet steeds verder van je ogen moet houden. Op een gegeven moment worden dan toch echt je armen te kort. Ik heb het lang tegen gehouden, ik ben er eigenwijs genoeg voor, maar ik ben gezwicht. Het brilletje vormt tegenwoordig onderdeel van mijn uitrusting.

Een tikkeltje afgunstig kijk ik naar vrouwen die nog een stuk jonger zijn dan ik en met een schijnbaar gemak door het leven dansen. Het eerste dat ik doe als ik thuis kom, is mijn hakken uitschoppen en met een zucht van verlichting in mijn versleten sloffen schieten. Mijn lief heeft dan de thee klaar staan en we vertellen elkaar wat we die dag hebben meegemaakt. Helemaal niet sexy, ik weet het, maar wel heerlijk thuis.

Wat namelijk ook een groot voordeel is, is dat je je niet meer gek laat maken als je ouder wordt. Uiteindelijk heb je al een en ander gezien en meegemaakt. Tenslotte komt niemand ongeschonden uit de strijd en krijgt iedereen zijn portie ellende mee. Natuurlijk gaat ook iedereen er anders mee om. De rugzak wordt niet kleiner, hij wordt alleen makkelijker te dragen.

Ik moet zeggen, ik heb nog nooit zo lekker in mijn vel gezeten. Maar dat is misschien ook omdat het wat minder strak is geworden. Wie weet.