Soms krijg je heel toevallig een kijkje in het leven van een ander. Omdat je gevraagd wordt te helpen of omdat het leven nu eenmaal zo loopt. Soms kom je dan in contact met iemand die al echt heel oud is geworden. Heel veel heeft meegemaakt en getekend is door alle gebeurtenissen.

Onlangs overkwam mij dit. Een dame kwam op respectabele leeftijd te overlijden. Zij was na een lang en werkzaam leven de laatste jaren opgenomen in een verpleegtehuis. Zelfstandig wonen ging niet meer. Ze had het lang volgehouden, met hulp van familie en de lieve dames van de thuiszorg. Maar er kwam een moment dat ze toe moest geven. Ze kon het niet meer.

De eerste stap naar het einde begon. Ze moest afscheid nemen van veel van haar dierbare spullen. Eigenlijk kon ze alleen haar televisie en haar kleding meenemen. Om de kamer aan te kleden gingen er ook een paar schilderijen mee. Het gaf een beetje gevoel van thuis. Een beetje.

De verzorging was goed hoor, de meisjes waren allemaal even vriendelijk. Ze probeerden het haar naar de zin te maken. Het eten was lekker, er werd vanalles georganiseerd. Ze ging naar de kaartavonden, zong mee met de karaoke-machine. Er werd gelachen en gepraat. Maar ’s avonds, als ze terug was op haar kamer, sloeg de eenzaamheid weer toe.

Ze begon zich terug te trekken. Bleef steeds meer op haar kamer. De televisie werd haar beste vriend. Uren kon ze kijken, zittend in haar stoel, de afstandsbediening op schoot. Als de dames van de verzorging vroegen of ze niet mee wilde gaan naar de zaal, schudde ze haar hoofd. Ze bleef liever zitten, ze hield niet meer van de drukte. Al die mensen, al dat geroezemoes, ze kon er niet meer tegen. Haar wereld werd steeds kleiner. Zelfs haar eten liet ze op haar kamer komen, dan hoefde ze niet te kijken hoe anderen zaten te knoeien. Daar had ze nooit van gehouden, ze was altijd gesteld geweest op goede manieren. Ze zou ook niet toestaan dat anderen zagen dat ze zelf ook steeds meer moeite kreeg met mes en vork.

Langzaam begon ze achteruit te gaan. Er waren dagen dat ze niet meer uit haar bed wilde komen. Ze had er de kracht en de moed niet meer voor. Haar verzorgers probeerden het nog wel maar ze wilde niet meer. Een longontsteking maakte dat haar lichamelijke gesteldheid steeds slechter werd. Ze voelde het zelf ook, het einde kwam in zicht. Ze had er vrede mee, het was goed geweest. Ze had haar leven geleefd, ze had eruit gehaald wat er in zat en nu was het klaar.

Na een kort ziekbed waarbij de artsen zorgden voor een humaan einde, kwam zij te overlijden. Ze gleed rustig weg uit het leven. Op dat moment kwamen wij in beeld. We hielpen met het leeghalen van haar kamer. Alle spulletjes moesten eruit. In een kort tijdsbestek, er zijn wachtlijsten en je wilt mensen ook niet onnodig laten wachten. In een uur tijd pakten we de spullen in, de televisie ging mee, haar kleding ging in zakken en de weinige persoonlijke dingen pakten we in om te kunnen bewaren. We namen alles mee, het was maar 2x lopen naar de auto, alles ging in een keer in de kofferbak. Toen we de laatste spullen pakten, keek ik nog een keer achterom. Het kamertje was leeg, zelfs het bed was al weggehaald. En ik dacht “dat is je lot als je je laatste dagen slijt in een verzorgingstehuis, een halve kofferbak met spullen en een leeggehaalde kamer met wat sporen op het linoleum. Resultaat van een leven hard werken.” Met een zucht heb ik me omgedraaid en ben weggelopen.