Stef

Sinds een aantal jaren hebben wij een hond. Een hele lieve hond, genaamd Stef. Hij is van het bekende ras Staffordshire Bull Terriër. Dat zijn hele gevaarlijke honden, gemaakt om te vechten. Althans, dat is het vooroordeel. Vaak als ik vertel wat het ras is van onze hond, is de reactie “maar die zijn toch vals”. Natuurlijk, het is een ras dat vals geboren wordt. Net als Pittbulls.

Gelukkig kan Stef zelf alle vooroordelen in een handomdraai wegnemen. Er is geen grotere knuffelbeer en het liefste dat hij doet is op schoot kruipen. Niet helemaal ideaal met zijn 24 kilo maar wel heel gezellig. Ook op de behendigheidstraining wordt er goedmoedig om hem gelachen. Zijn enthousiasme is grenzeloos. Hij kan bijna niet wachten tot de andere honden hun rondje hebben gelopen en hij aan de beurt is. Als het alleen om snelheid ging, was hij de absolute kampioen. Het gaat alleen niet enkel om snelheid maar ook om elegantie. En dat is niet een van Stef’s eigenschappen. Hij is heel lief, maar ook heel lomp. Vrijwel alle dwarsliggers heeft hij al een keer omvergesprongen, de nieuwe band was na één ontmoeting met Stef al in twee stukken en zelfs de tunnel wist hij te ontwrichten. Hij bedoelt het goed.

Ook in de competitie zullen we nooit bovenaan eindigen. Natuurlijk ligt dat voornamelijk aan mijzelf. Ik moet Stef sturen, hij kijkt trouw en vol ongeduld naar me om te zien waar we heen moeten. Als ik te laat reageer, neemt hij een beslissing. En dat is niet altijd de juiste, maar ach. Hij loopt zo hard, ik kan hem toch met geen mogelijkheid bijhouden.

Eenmaal thuisgekomen na een uurtje sporten springt hij voldaan op de bank. Hij rolt zich in een knoedel en valt tevreden in slaap. Zijn gesnurk klinkt huiselijk, ook dat zou ik niet willen missen.

Helaas zijn de vooroordelen ten opzichte van een pikzwarte Stafford niet makkelijk weg te nemen. Ik kan het me ook wel voorstellen, hij oogt wel degelijk vervaarlijk, met zijn brede kop en vierkante schouders. Maar het is niet eerlijk een hond af te rekenen op de fouten die zijn eigenaar maakt. Ik denk niet dat Stef en ik daar iets aan gaan veranderen, we zullen er mee moeten leren leven. We blijven echter ons best doen. Sowieso.

Ach, en als een kakmadam met een Chihuahua ons in het vizier krijgt en fluks haar in blingbling geklede accessoire voor de zekerheid toch maar van de grond tilt, roep ik altijd net iets te hard, “kom maar Stef, je hebt al gegeten.”