Vroeger, heel lang geleden, mocht ik weleens met mijn moeder mee om te gaan winkelen. Dat was op zich al een hele belevenis. Als je de oudste van vier kinderen bent, heb je ouders die erg druk zijn. Zeker in een tijd dat de wasdroger en de vaatwasser nog geen gemeengoed waren. Natuurlijk kon je ook je kinderen laten afwassen, maar toch. Zo af en toe wist mijn moeder tijd te maken en dan togen we samen, met de bus, naar de stad. In mijn herinnering was het dan altijd koud dus mijn moeder zal mij in de zomer wel met mijn zussen op pad hebben gestuurd. “Ga maar fietsen, en neem je zusjes mee.”

Het busstation was altijd een deprimerende omgeving. Lelijke stadbussen stonden te wachten onder betonnen grijze overkappingen om mensen van het station naar de diverse wijken in de stad te brengen. Wij hoefden daar geen gebruik van te maken, wij moesten immers naar het centrum. En dat was op loopafstand van het station. Diep in je jas gedoken, op een station waait het altijd. Het beeld van de eenzame krant die wegwaait is daar ontstaan, ik weet het zeker.

In de winkelstraat leek het altijd warmer. Alsof de mooi ingerichte etalages de straat verwarmden. Ik vergaapte me aan de schoenen, de kleding en alle andere zaken die waren uitgestald. Meestal werd het aangename met het nuttige verenigd en kreeg ik ook een nieuwe winterjas of een nieuw paar schoenen.

Ik ben van de generatie die nog is opgegroeid zonder de zegen van internet en het online shoppen. Ik heb wat in paskamers gestaan, mezelf en het witte licht vervloekend. Een jas passen ging nog wel maar als je een nieuw badpak moest hebben… Ik denk dat er weinig vrouwen zijn die niet weten wat ik bedoel. In de tijd dat ik nog met mijn moeder ging winkelen, was de paskamer niet eens mijn eigen domein. Ik weet nog goed dat ik voor de eerste keer, als veertienjarige, een beha ging kopen. Ik was er op voorhand al ongelukkig mee, want ik was als tiener niet helemaal gelijkmatig in de groei, zal ik maar zeggen. Mijn moeder gaf me een aantal exemplaren mee en dirigeerde me de paskamer in. Daar stond ik dan, met ontbloot bovenlijf, het kippenvel op mijn armen, onhandig te wurmen met haakjes en bandjes. “Lukt het?”, het hoofd van mijn moeder stak tussen de gordijnen door, gevolgd door het hoofd van meneer Beerens, de eigenaar van Beerens Textiel, waar mijn moeder al ons ondergoed placht te kopen. Nee, ik heb zelfverzekerdere momenten gekend.

Maar goed, in de winkelstraat, gearmd met mijn moeder, kon ik al die ellende achter me laten en genieten van de mensen, de lichtjes en de gezelligheid. Een van de hoogtepunten was dan ook als we bij Vroom & Dreesman binnen gingen. Bij binnenkomst had je de afdeling mutsen en handschoenen, maar die lieten we al snel achter ons. Eigenlijk kan ik me niet herinneren dat we de hele winkel bekeken, meestal namen we de roltrap naar het restaurant. In het restaurant kreeg ik dan chocolademelk en een saucijzenbroodje. Mijn moeder nam koffie. Of zij zich te buiten ging aan ook een saucijzenbroodje weet ik niet meer. Het is ook al zo lang geleden. Volledig verkleumd namen we dan de bus weer naar huis. ’s Avonds in bed overdacht ik dan met een voldaan gevoel een geslaagde dag.

Ik denk niet dat er nog moeders zijn die hun dochters meenemen voor chocolademelk bij V&D. Binnenkort lijkt het ook helemaal niet meer mogelijk te zijn. Iconen als V&D lijken een voor een het loodje te leggen. Ouderwets, oubollig, niet van deze tijd. Aan de ene kant snap ik het wel, niks zo makkelijk als achter het toetsenbord kruipen en gehoor te geven aan die vrouwelijke behoefte aan kleding en schoenen. Wat niet past, stuur je gewoon weer terug. En passen hoeft niet in die verschrikkelijke hokjes maar gewoon in de beslotenheid van je eigen slaapkamer. Heerlijk.

Toch is het aan de andere kant ook wel weer jammer. Al die jeugdherinneringen die een voor een ter ziele gaan.