Mijn moeder heeft na haar pensioen jarenlang als vrijwilliger gewerkt bij de afdeling van Vluchtelingenwerk in haar woonplaats. Zij had geen zin om heel de dag thuis te zitten en zocht iets waar ze zich nuttig mee kon maken.

En zeker, er waren ook mensen bij die dachten dat in Nederland het geld op straat lag en iedere hulpverlener dit bij hen aan de deur moest brengen. Tenslotte moesten zij geholpen worden. Maar er waren ook heel veel schrijnende gevallen. Vrouwen die mishandeld waren en met hun laatste kruimeltje moed met hun kinderen waren gevlucht. En die nog steeds op hun hoede waren, want misschien kon hun man hen toch nog vinden. Mensen wiens familie was vermoord, louter en alleen omdat ze toevallig een ander geloof aanhingen. Die mensen waren blij als ze geholpen werden en vonden het normaal dat het geld dat ze kregen om hun huis in te richten iedere maand in delen van hun uitkering werd afgehouden. Tot het terugbetaald was.

Mijn moeder krijg nog steeds ieder jaar van “een van haar vluchtelingen” een cadeau in de vorm van een Afrikaans beeld. De man heeft zijn leven op de rit en is mijn moeder dankbaar dat ze hem geholpen heeft. Wij, haar kinderen, lachen haar er goedmoedig om uit. Haar huis gaat er steeds exotischer uitzien want ze wil de spullen ook niet opruimen. “Hij bedoelt het toch goed.”

Wat een tegenstelling met de schreeuwers die ik op televisie tekeer zie gaan tegen de komst van een AZC. Bang gemaakt door verkeerde politici roepen zij dat “die profiteurs” alleen maar komen om onze huizen, onze banen en onze vrouwen in te pikken. Ik zie het en ik denk “jij geeft echt blijk van je intelligentie”. Goedbedoelende bestuurders, die ook alleen maar naar eer en geweten hun werk doen, worden bedreigd. Ze moeten zorgen dat “die buitenlanders” weg blijven, want anders……

Mensen verdiepen zich niet in de problematiek maar praten anderen na die handig inspelen op de angst voor het onbekende. Met als enig doel meer kiezers aan zich te binden, want het echte wel en wee van die mensen boeit hen absoluut niet. Het gaat hen alleen maar om macht. Ik kan maar één ding denken “schande”.

Raadsvergaderingen lopen uit de hand en moeten stilgelegd worden. Met plaatsvervangende schaamte zie ik de beelden voorbij komen. Burgemeesters die machteloos proberen het publiek tot kalmte te maken. Je ziet dat zij zich generen voor de inwoners van hun anders zo geliefde gemeente. Alleen de tegenstanders komen aan het woord. Logisch, zij roepen immers veel harder dan de mensen die redelijkerwijs tot een oplossing willen komen. Die worden overschreeuwd, opzij geduwd. “Hun mening doet er niet toe, ik wil die mensen niet in mijn straat.” Ik kijk naar de televisie en schaam me.

“Ik wil die mensen niet in mijn straat.” Ik hoor het hen zeggen. Of eigenlijk, ik hoor het hen schreeuwen. En ik kijk naar die mensen, ordinair, baseball-cap achterstevoren op, verkeerde en te grote oorbellen in, heel bijzondere tatoeages op plaatsen waar een zichzelf respecterend mens geen tatoeages wil hebben, obscene gebaren makend en met een zelfverzekerdheid die grenst aan het onvoorstelbare alleen maar omdat zij toevallig in Nederland zijn geboren. En dan denk ik “wat ben ik blij dat jij niet bij mij in de straat woont”.