Een van mijn jeugdidolen is niet meer. Zoals iemand het heel mooi verwoordde “another hero has passed away”. Naarmate je ouder wordt, gebeurt het je steeds vaker. Mensen die me in mijn jeugd hebben begeleid naar volwassenheid blijken ineens ook stervelingen. Zijn ook vatbaar voor ziekten, waarschijnlijk voor een deel veroorzaakt door een ruig en heftig leven. En vallen weg.

 Het valt niet mee, om dat te accepteren. Dat is voornamelijk te wijten aan het feit dat je zelf niet ouder wordt. Althans, niet in je hoofd. In je hoofd blijf je altijd die recalcitrante puber, die het allemaal veel beter wist. Die wel eens zou bewijzen dat het anders kon. Dat het zelfs anders moest. Omdat je never zou stappen in de valkuilen van je ouders. Je ouders, die tegen je zeiden “wacht maar, tot je net zo oud bent als wij”. En nu, nu je die leeftijd hebt bereikt, en je eigenlijk nog steeds niet weet waar ze het in vredesnaam over hadden, nu is het moeilijk accepteren dat de mannen en vrouwen waar je vroeger tegenop keek, een voor een worden geveld. Acceptatie, bah, wat een vies woord.

 In memoriam, Joe Cocker, rust zacht.