“Wat doen we als Marieke 18 jaar wordt? We moeten wel iets bijzonders bedenken. Tenslotte word je maar een keer 18.” Ik klemde de hoorn van de telefoon tussen mijn oor en mijn schouder. Mama wist ook altijd op de meest onmogelijke momenten te bellen. Net als je het druk had. Maar goed, dat kon ze door de telefoon natuurlijk ook niet zien. “Ja mam, ik vind het prima, leuk idee. Wat wil je doen?” “Nou, ik had gedacht, als we nu eens gezellig met zijn allen uit eten gaan, en we geven Marieke dan op die avond haar kado. En dan moeten we natuurlijk ook wel iets speciaals geven, we moeten maar eens goed navragen wat ze graag wil hebben. Ze gaat beginnen aan een nieuwe opleiding dus ze kan best wel wat dingen gebruiken. Ik betaal het etentje, vind je dat een goed idee?”

Ik zuchtte onhoorbaar. Natuurlijk, ik gunde mijn nichtje alles in de hele wereld, meer steun dan ik ooit had gekregen. En het stak me dat het me stak, dat mama zich helemaal inleefde in de rol van gulle en moderne oma. Niks was teveel, Marieke moest krijgen wat ze nodig had. Ik dacht terug aan mijn eigen achttiende verjaardag. Wat had ze het een onzin gevonden, feesten voor die jonge kinderen. Ik weet niet eens meer wat mijn kadootje was. Waarschijnlijk iets wat ik nodig had en wat ze anders toch voor me had moeten kopen. Wat een geluk dat ik in juni jarig was, net voor het nieuwe schooljaar. Oh ja, en geld natuurlijk van oom Simon, waar ze zowel voor mij als voor mijn zus kleding van had gekocht. Omdat het helemaal niet nodig was om zo’n jong kind zoveel geld te geven.

Nu niet cynisch worden, het is allemaal al zo lang geleden. De pijn is al zo lang ingesleten, het is iets geworden dat bij me hoort, wat me heeft gemaakt tot wat ik ben. Een belrondje onder mijn zussen leverde toezeggingen op, we zouden gezamenlijk een kado kopen.

De avond van het etentje zelf was er een met gemengde gevoelens. Super dat Marieke blij was met haar kado. Mama zat te stralen als het middelpunt van het universum, zij had het toch maar allemaal mooi laten regelen. En ik, ik genoot van het gezicht van Marieke, van het idee dat zij wel alle steun en support krijgt die ze nodig heeft. Zij komt er wel. Net als ik, alleen misschien met minder littekens. Ik hoop het.

Het feit dat ik voor de zoveelste keer de bijdrage voor het kado van een van mijn zussen niet kreeg, kon aan mijn gevoel van tevredenheid niks veranderen. Laat maar, dat is mijn eer te na. Sommige dingen veranderen nooit.

De wereld ligt immers aan haar voeten. Proost nichtje, daar ga je! Het ga je goed, dat weet ik zeker.