Haar vriendin had een baan gevonden. Ze moest wel, het salaris van haar man was niet toereikend voor het leven dat zij gewend waren te leiden. Het viel haar zwaar. Iedere dag weer in het keurslijf. Ook het feit dat haar leidinggevende een vrouw was van half haar eigen leeftijd was moeilijk te verkroppen. Niet dat ze onvriendelijk was, oh, nee, dat was helemaal niet. Maar het viel niet mee om te accepteren dat de status die ze gewoon was te hebben in haar vorige leven, in Portugal, nu helemaal voorbij was. Ze was nu gewoon Mireille, niet meer mevrouw Dubois. En ze had niet meer de flexibiliteit om daar met een kwinkslag mee om te gaan.

De brieven bleven komen maar niet meer zo regelmatig. Ze had ook altijd wat moeite met antwoorden. Ze voelde zich een beetje schuldig. Zelf deed ze waar ze zin in had, haar eigen man vond dat ze niet hoefde te werken. Natuurlijk was het leuk om dingen te doen, maar eigenlijk meer omdat het niet verplicht was.

Het leek wel of haar vriendin niet meer kon aarden. Dat ze zo gewend was aan haar vorige leven dat ze niet kon accepteren dat dat voorbij was. Je moest je aanpassen en genieten van wat je had. Dat dat niet altijd meeviel was iets dat zelf terdege had ondervonden. Soms voelde ze zich schuldig. En eigenlijk was dat onzin, ze hadden allemaal in hetzelfde schuitje gezeten.

Nawoord

Goh, hoe lang zou het nu geleden zijn dat ze iets van Mireille had gehoord. Jaren inmiddels, misschien was het al wel 20 jaar geleden. De correspondentie was langzaam doodgebloed. Ze had haar best gedaan het contact te onderhouden maar dat was onmogelijk gebleken. Het verlies van haar man en later (veel later) haar geluk met haar nieuwe relatie was blijkbaar teveel geweest voor Mireille. Ze had haar niet meer gesproken. Ze vond het jammer, hun contact was toch altijd goed geweest en ze hadden veel voor elkaar betekend. En nu wist ze niet eens of Mireille nog leefde. Of haar man. Wat er in de afgelopen jaren met hen gebeurd was. Schepen die voorbij gaan. Je levenspad gaat het tijdje parallel en groeit dan weer uit elkaar. En inderdaad, het klinkt als een cliché, maar het enige dat blijft is de herinnering. Een mooie herinnering, dat wel.