Ik denk dat iedereen wel eens phishingmails heeft ontvangen. Een sms die je vertelt dat je ABN/AMRO bankpas binnenkort gaat verlopen en dat je even de link moet volgen om een nieuwe aan te vragen. Terwijl je denkt “huh, ik zit toch bij de Rabobank.” Lastiger wordt het natuurlijk als je inderdaad klant bent van de bewuste bank. Macht der gewoonte maakt vaak dat je toch op die link wilt klikken. Daar gaat de verzender natuurlijk van uit.

Onlangs ontving ik ook een mail met daarin de boodschap dat ik £ 400 moest betalen omdat anders mijn sexvideo’s online gezet zouden worden. Ik moest er om lachen, dat zou heel knap zijn, die video’s bestaan namelijk niet. Maar ik kan me voorstellen dat je toch onrustig wordt als je wel eens wat ondeugende opnames hebt gemaakt. Ik heb niet op de mail gereageerd. Heb er ook nooit meer iets van gehoord.

Toch is het lastig. Al die wachtwoorden en pincodes. Ik weet nog wel dat mijn schoonvader er ook altijd moeite mee had. Arme callcenter-medewerkers van Ziggo, ik weet zeker dat hij minimaal eenmaal per week aan de telefoon hing. “Mijn tablet doet het niet meer, hoe kan dat nou.” En niet dat zijn tablet het dan niet meer deed, maar op een of andere vreemde wijze wist mijn schoonvader het Wi-Fi-wachtwoord altijd te vernachelen. Ondanks het feit dat je dat eigenlijk helemaal niet nodig hebt. Je logt de eerste keer in en daarna gaat het automatisch. Althans, bij de meeste mensen.

Het meest heb ik met hem gelachen toen hij een nieuwe telefoon ging kopen. De oude voldeed niet meer en wij wilden wel graag dat hij een mobiel op zak had. Je moest er toch niet aan denken dat hij met zijn scootmobiel ergens op de hei rondreed en pech kreeg. Of dat hij ‘gewoon’ met een lege accu langs de kant van een eenzaam polderweggetje stond. Want hij reed de hele provincie rond, mijn schoonvader. Mijn maatje had hem beloofd dat ze samen even naar een telefoonwinkel zouden gaan om een goed toegankelijk toestel uit te zoeken. Dat kon natuurlijk pas eind van de middag, mijn maatje moest werken. Halverwege de dag kreeg hij een telefoontje van pa, hij was er zelf al op uit geweest en had een prima telefoon gekocht. Ik zag in gedachten mijn maatje al zuchten. “Geen geduld, die man.”

Aan het eind van de middag kwam er weer een telefoontje, lang leve de vaste lijn. “Uh, zou je toch even langs kunnen komen?” “Ja, natuurlijk, maar waarom dan?” “Nou, ik was bezig met mijn nieuwe telefoon en nu geeft die aan dat ik de PUK code moet invoeren.” ”De PUK code?” “Ja, ik weet niet wat dat is.” “Maar pa, wat heb je nou precies gedaan dan?” Waarop mijn schoonvader een probleem voor veel oudere mensen feilloos blootlegde. “Ik moest mijn PIN code invoeren, en dan heb ik gedaan.” “Je PIN code, welke PIN code heb je dan ingevoerd?” “Nou gewoon, die van de bank……..”

Mijn maatje heeft het probleem voor zijn vader opgelost. En het was niet de laatste keer dat pa tegen dit soort zaken aanliep. Het blijft lastig, wachtwoorden en pincodes.