Eens in de zoveel tijd is het weer zover. BHV ontruimingsoefening. Zelfs de BHV-ers, waar ik toe behoor, zijn niet precies op de hoogte van de datum en het tijdstip van de oefening. Dus zit ik nietsvermoedend te werken als het alarm iedereen doet opschrikken. Je kunt het niet missen, je eerste reactie is om je handen voor je oren te slaan. “Oh ja”, denk ik, “oefening, dat is waar ook.¨ Ik graai in mijn la naar mijn flatteuze geel fluorescerende vestje en loop de gang op. Waarom doen ze die oefening altijd als ik mijn torenhoge hakken aan heb. Inwendig grommend sjouw ik de hele gang door. Oh ja, de toiletten. Ik ken ze, ze verbergen er zo iemand die in het complot zit.

Gelukkig zijn mijn collega’s goed opgevoed en gaat iedereen gedwee mee naar buiten. De verzamelplek is bekend. Ook de sollicitant, die voor zijn tweede gesprek een workshop moest verzorgen, volgt breed grijzend de meute. Wat er voor af gaat, komt er achter niet meer bij, ik zie het hem denken.

Ik meld me bij onze receptie. Een collega heeft de leiding genomen en stuurt me met een andere collega een bepaalde afdeling in. Daar stuit ik op een recalcitrante collega. Ik kan het risico niet nemen, het kan zijn dat hij speciaal geïnstrueerd is. “Kom joh, mee naar buiten.” Hij moppert en bromt dat hij eerst zijn jas moet gaan halen. Ik twijfel even. “Ok, maar dan loop ik met je mee.” Want ik ken hem, als ik niet meeloop gaat hij rustig weer aan het werk. Hij knikt en schikt, braaf gaat hij mee.

Buiten staan alle collega’s te wachten tot we alle ruimtes hebben gecontroleerd. Gelukkig schijnt de zon en is het niet koud. Iedereen staat te keuvelen. Tenslotte hebben de meesten wel in de gaten dat het om een oefening gaat. En die oefening is geslaagd, binnen 10 minuten hebben we 250 mensen naar buiten gedirigeerd en alles gecontroleerd. Ook de ‘controleurs’ zijn tevreden, de oefening is goed verlopen. Natuurlijk zijn er altijd wel wat verbeterpunten maar we hebben geen grote steken laten vallen. Er is niemand achtergebleven, zelfs de clandestien verborgen verstekelingen zijn ontdekt en mee naar buiten gesleept.

De oefening wordt afgesloten, iedereen mag weer naar binnen. Veel haast wordt er niet gemaakt, daar is het te lekker weer voor. De BHV-ers blijven nog even achter voor de evaluatie. Ik wiebel nog even van de ene hak op de andere. Een collega komt naar me toe. “Ik wil wel verslag hoor”, lacht ze. Nou Annelies, bij deze.