Na een behoorlijk aantal maanden wachten is het vanavond dan eindelijk weer zo ver. Stef mag weer naar zijn geliefde behendigheidsles. Hij is voor zijn laatste controle bij de dierenarts geweest en deze heeft verklaard dat hij meer dan 100% is genezen. Zelfs de artrose, veroorzaakt door het te lang doorlopen met zijn ernstige blessure, is helemaal verdwenen. Stef mag weer rennen en vliegen naar hartelust. Dus belde ik de mensen van de hondenclub om te vragen of we weer konden komen. En dat kon, gelukkig.

Natuurlijk wist Stef van niks. Het was voor hem al zo lang geleden, mijn maatje en ik vroegen ons af of hij het nog wel zou weten. Maar die donderdagavond kreeg hij geen eten op zijn normale tijd. Dat vond hij al verdacht. Geen brokjes, wat was dat nou? Ik liep naar boven om me om te kleden. Ik moet wel voldoende snoepjes in mijn broekzakken kunnen stoppen, tenslotte draait het allemaal om de beloning. Stef stond al achterdochtig te kijken toen ik beneden kwam. Binnen een paar seconden drong het tot hem door. We gingen weer, hij mocht weer. In zijn enthousiasme sprong hij me bijna omver. Weer een paar blauwe plekken erbij, ach.

We kunnen lopen naar de club, het is bij ons om de hoek. En ik was blij dat het niet veel verder was, Stef trok bijna mijn arm uit de kom. En ja hoor, zijn sportmaatjes waren er nog. Er werd weer gesnuffeld “ja, je bent het echt”. Alsof we er geen jaar tussenuit waren geweest.

Het toeval wilde dat er die avond een clubwedstrijd was. Drie rondes volgens een vastgesteld parcours. Stef kon niet wachten tot hij aan de beurt was, hij sprong heen en weer van enthousiasme. En eindelijk mochten wij dan van start. Vol verwachting keek hij naar me en volgde naar de eerste hindernis. Hij wist het nog, keurig ging hij zitten om op het startsein te wachten. Pas halverwege maakte hij in zijn enthousiasme een fout. De tweede en derde ronde gingen foutloos, de derde maakte hij zelfs de snelste tijd. Wat was ik trots op die kleine man. De instructeur keek tevreden. Wel moesten we het bij die drie rondes laten, nog niet te veel inspanning. “Morgen zal hij wel spierpijn hebben.”

Na een vrolijk “tot volgende keer” gingen we allebei voldaan naar huis. Stef begroette zijn baasje en klom op de bank. Even later lag hij tevreden te snurken. En ik, ik genoot.