In de hondenwereld kent men zeker rangen en standen. Zo heb je de zelfstandige honden, de Basset van mijn zus is hier een goed voorbeeld van. Hele leuke hond, maar gruwelijk eigenwijs. Ook niet te straffen. Als hij weer eens eten heeft gepikt en hij daarvoor op zijn donder krijgt, gedraagt hij zich alsof hij ernstig wordt mishandeld. Hij jammert en moppert als een klein jongetje en kruipt als het zieligste wezen ter wereld in zijn mand. Waar hij zich vervolgens tevreden opkrult en in slaap sukkelt, tenslotte heeft hij toch maar mooi wat extra’s gegeten.

Ook heb je de slimme dames. Zij spannen de dominante mannen voor hun karretje. En gaan dan zelf van een afstandje staan kijken hoe die sufferds door hun baasjes terecht gewezen worden. Hele slimme meiden. Zij laten nadien ook genadiglijk toe dat het mannetje bij hen komt zitten. Niet te dicht, dat niet, hij moet wel zijn plaats weten.

De dominante mannen laten zich ook gewoon gebruiken. Zij komen elkaar tegen en schatten de ander in. Normaal gesproken komen ze tot een overeenkomst. Dan wordt er wederzijds geknikt en ze lopen verder. In een enkel geval moet er even wat machtsvertoon gebruikt worden. Gelukkig is het meestal maar show. Ook de dominante mannen weten dat zij een baas hebben. En die zorgt voor eten en drinken, een niet onbelangrijk iets.

En dan heb je nog de categorie irritante honden. Meestal van klein formaat maar met een enorm ego. Je kunt er langslopen met een Jack Russell of met een Bullmastiff, ze keffen zich altijd de longen uit hun lijf. Het maakt geen verschil En ze kunnen dat ook voor het gevoel uren volhouden. Het keffen beperkt zich niet alleen tot reageren op andere honden. Dat is iets te veel gevraagd. Alles en iedereen vormt een trigger. Een mus die het waagt in de buurt te komen, een kind dat alleen maar even zijn bal komt halen, overal moet tegen geblaft worden. Je vraagt je af of zo’n hond niet moe wordt van zichzelf. Tenslotte haalt het niks uit, de mus blijft gewoon zitten en het kind speelt een eindje verder vrolijk door. Het is ook niet dat ze niet bestraffend toegesproken worden, voor de eigenaar is het ook geen feest. Soms moet er zelfs een blafband aan te pas komen om te proberen het lawaai te stoppen.

Zoals het in de hondenwereld gaat, zo gaat het eigenlijk vaak ook met mensen. Types met kleinemannetjessyndroom zijn niet te stoppen. We kennen ze allemaal, ze worden meewarig bekeken maar hebben vaak een te dikke huid. Of een plaat voor hun hoofd. En blafbanden, dat is voor mensen niet toegestaan. Helaas.