Af en toe hoor je nog een enkele vuurwerkklap. Een jochie heeft nog een achtergelaten vuurpijl gevonden en probeert deze met gevaar voor eigen vingers aan te steken. Soms lukt dat. We hebben elkaar ‘de beste wensen’ gegeven, het mag nog. ‘Dat het maar een goed jaar mag worden.’

Maar wat zijn we dit jaar anders begonnen dan verwacht. Ik had echt niet kunnen bedenken dat mijn schoonvader, toen hij op 18 september 2017 werd opgenomen met klachten aan de galwegen, zo’n ziekbed zou krijgen. En uiteindelijk op 13 december zou overlijden. Niet onverwacht en in het bijzijn van geliefden, maar toch.

Het begon ook zo onschuldig. Galstenen. Kwestie van even oplossen. Maar door allerlei ingrepen in het verleden bleek dat niet zo eenvoudig. Er kwamen complicaties, pa werd zieker en zieker tot op het moment dat hij het opgaf. We hadden respect voor zijn beslissing maar het viel niet mee.

Ik bedacht hoe vaak ik in de afgelopen tijd over hem heb geschreven. Over zijn humor en zijn eigenwijsheid. En het plezier dat we samen hebben gehad. Natuurlijk, er waren ook wel eens onenigheden, pa was niet altijd even makkelijk, maar het wederzijds respect was groot. Hij hield ook onvoorwaardelijk van mijn lief. Ondanks het feit dat ook deze twee samen regelmatig botsten. Pa was trots op zijn zoon en vertelde dat ook aan iedereen die het horen wilde. Hij maakte zich ook regelmatig zorgen. Niet alles gaat altijd vanzelf.

Pa is 82 jaar oud geworden. Hij heeft veel meegemaakt, een zwaar ongeluk, ziektes, de ziekte en het overlijden van zijn vrouw. Hij heeft het niet voor niks gekregen. Maar hij heeft zich altijd staande gehouden, iedere nieuwe situatie wist hij te aanvaarden en toch weer naar zijn hand te zetten.

Nu zit hij niet meer in zijn makkelijke stoel bij het raam. Onze hond gaat niet meer automatisch voor hem zitten met zijn pootje omhoog. Om vervolgens de hele avond door snoepjes te krijgen. We horen nooit meer de bel net voor dat we willen gaan eten. Er wordt nooit meer gebeld met de mededeling “ik heb een brief gekregen, die moet je even lezen.” We hoeven nooit meer op te draven omdat hij weer op controle moet in het ziekenhuis. Of omdat hij is opgenomen in datzelfde ziekenhuis en toch wel verwacht dat we iedere dag op bezoek komen. Tenslotte heeft hij daar als vader recht op. We zullen hem nooit meer zien. En nooit meer horen.

Wat zullen we hem missen, die eigenwijze oude man. Maar we hebben wel heel veel mooie herinneringen. En die gaan we koesteren. Dag dag.