Je kunt de televisie niet inschakelen om even naar het journaal te kijken of het komt je tegemoet. Leed, oorlog, ellende, mensen die elkaar naar het leven staan. Grote mannen met een vervaarlijke blik in hun ogen die voor de camera uit de doeken doen waarom hun zaak de enige juiste is. En waarom die andere grote mannen, met een al even vervaarlijke blik, aan de andere kant van die zelfbedachte lijn, er dus helemaal niks van snappen. Ga je de andere kant interviewen, dan krijg je ongeveer hetzelfde verhaal.

En of het nu in naam gaat van politiek of van religie, uiteindelijk draait het toch allemaal alleen maar om macht, om wie er boven op de apenrots mag staan. Zo gaat het al eeuwen, zo zal het waarschijnlijk ook nog wel eeuwen gaan.

Toch moeilijk te begrijpen dat die mannen vroeger kleine mannetjes zijn geweest. Kleine jongetjes die met een verlegen gezichtje en hun duim in hun mond zich verscholen achter de rokken van hun moeder. Zich veilig voelden bij hun moeder. Zouden ze daar nog wel eens aan denken, aan hun moeder? En aan hoe erg het leed van een moeder is, als zij haar kind verliest? Of dat kind nu 5 is of 50 jaar oud, dat maakt immers voor een moeder niks uit.
Ik ben geen moeder, die ervaring heb ik niet. Maar ik heb wel eens in de ogen gekeken van een moeder nadat ik haar had moeten vertellen dat haar zoon niet meer was. En die blik zal ik nooit vergeten.