Vandaag is de verjaardag van mijn vader. Hij zou 81 jaar oud zijn geworden. Het was hem niet gegeven, hij is uiteindelijk maar 66 geworden. Zelf had hij ook nooit verwacht oud te worden, zelfs zijn vijfenzestigste verjaardag was al een verrassing voor hem. ‘Nu heb je jezelf overleefd pap, nu word je honderd’, ik hoor het mijn zus nog zeggen. Het mocht niet zo zijn.
We hebben elkaar nooit begrepen, mijn vader en ik. Ik was geen uitzondering, mijn zussen heeft hij ook nooit begrepen. Ik denk dat het zijn grootste frustratie was. Wij hebben er mee moeten leren leven.

Wij zijn opgegroeid in de nare jaren ’70, waarin het leek of iedereen modern en liberaal was. Helaas heerste achter de meeste doorzongevels nog altijd de invloed van een opvoeding in de jaren ’50. Bekrompenheid was dan misschien wel uit de mode, het was zeker nog niet uit de wereld. Het ‘wat zullen de mensen er van zeggen’ was nog altijd een belangrijke drijfveer. Ook in ons gezin, waar mijn moeder er enorm belang aan hechtte het beter te doen dan haar moeder en naar de buitenwereld een schijn van een gelukkig gezin op te houden.

Ik denk dat mijn vader kopje onder is gegaan. Hij zat teveel vast in het verleden om de moderne tijd te kunnen begrijpen. Ik weet niet of hij het heeft geprobeerd. Ik heb het hem nooit gevraagd. Ik heb hem eigenlijk nooit gevraagd wat zijn drijfveren waren. Helaas. Want nu is dat te laat. En zal ik nooit weten wat hem dreef.