Mijn zussen en ik hebben een soort telefoondienst ingesteld. Wij bellen iedere morgen om acht uur naar mijn moeder. Zij ziet het als zekerheid, als er iets gebeurt, zijn we tenminste direct op de hoogte. Wij zeggen tegen elkaar dat we bellen ‘om te kijken of ze het nog doet.’ Dat klinkt oneerbiedig maar zo is het helemaal niet bedoeld. Als je moeder zevenentachtig jaar oud is, moet je gewoon heel zuinig op haar zijn.

We hebben allemaal onze eigen dag in de week en in de weekenden volgen we elkaar op. Lekker overzichtelijk. Mijn beldag is maandag. Gewoon, de oudste begint op de eerste dag van de week. En omdat het een kleine moeite is, bel ik eigenlijk gewoon altijd, ook al ben ik op vakantie. Zo ook vorige week. Lekker op vakantie in Engeland. En er zelfs bij stilgestaan dat het in Engeland een uur vroeger is. Dus mijn wekker een uur eerder gezet.

Ik toetste het nummer en in hoorde de telefoon overgaan. Eén keer, twee keer, drie keer, vier keer…… Normaal gesproken neemt mama binnen twee keer de telefoon op en hoor je haar krakerige stemmetje groeten. Nog maar een keer gebeld, maar weer bleef de telefoon vergeefs overgaan. Ai, da’s minder. Ik stelde mezelf gerust, ‘er zal wel wat met de telefoon aan de hand zijn.’ Maar in sneltreinvaart schieten alle horrorscenario’s door je hoofd. Mama is gevallen en ligt op de grond maar kan niet meer omhoog om iemand te alarmeren. Dat zou niet moeten kunnen want ze heeft een alarm om haar pols, maar toch. Wie weet heeft ze dat uitgedaan. Mama is heel ziek en kan daarom niet opnemen. Of, het ergste, waardoor ze niet meer kan opnemen.

Maar ja, vanuit Engeland ben je niet in vijf minuten ter plekke. Dus ik belde mijn zus. Ze vroeg gelijk wat er was, dat is normaal als je op een dergelijk tijdstip belt. Dus ik zei een beetje benepen, ‘mama neemt de telefoon niet op.’ Gelukkig zijn we allemaal nogal van het handelen dus mijn zus stond binnen no-time bij mama op de stoep. Die zal doodgemoedereerd en heel ontspannen aan een boterhammetje. ‘Hé, wat kom jij nou doen?’ Ik was er niet bij maar ik kan me zo voorstellen dat mijn zus innerlijk ontplofte. ‘Ik kom kijken hoe het met je is, je neemt de telefoon niet op.’

Natuurlijk had mama helemaal geen telefoon gehoord. Nee, natuurlijk niet, die had verkeerd op het basisstation gestaan waardoor de batterij helemaal leeg was. En een leeg toestel gaat niet over hè, als hij naast je op nachtkastje ligt. Pffff. Nou ja, eind goed al goed. Ik vond het sneu voor mijn zus, dat wel.

Maar toen ik afgelopen maandag belde, en na twee keer de telefoon werd opgenomen, kon ik toch alleen maar opgelucht zuchten. Ze doet het nog.