Het is heel gek om voor de tweede keer naar Engeland te gaan. Naar het land waar mijn maatje naar toe wilde om te zien waar het kerkje van Father Brown stond. En waar Midsomer Murders werd opgenomen. Covid gooide roet in het eten en daarna is het er voor mijn maatje nooit meer van gekomen. Dan maar met mijn vriendin naar de Cotswolds. We hadden toch een heerlijke vakantie. Maar ook zij is er niet meer. En nu dan toch weer terug. Met zijn tweeën. Naar Brighton en Bath deze keer. Slapen in The Old Ship, het hotel dat in het verhaal dat steeds meer zijn weg vindt van mijn hoofd naar papier een grote rol speelt. Ik kan me zomaar voorstellen dat mijn hoofdpersoon hier rondgelopen heeft.

De steden zijn mooi, veel oude tradities zijn bewaard gebleven. Dat in tegenstelling tot bij ons in Nederland. Wij hebben alles dat oud was weggegooid. Rommel, hups, weg er mee. Het blijft zonde, vind ik.

Natuurlijk hebben we ons echt verbaasd over veel zaken. Hoeveel dikke Engelsen er zijn. En dat ze zich soms kunnen uitdossen, heel verschrikkelijk. Maar ook de hele mooie winkels, met hele mooie merken. Die er dan wel heel verlaten uitzagen, wellicht waren de prijzen iets te hoog voor het winkelend publiek. En natuurlijk de hoeveelheid eten die je op je bord krijgt als je in een Pub een lunch bestelt.

Wat Engelsen ook heel goed kunnen, is parken aanleggen en onderhouden. En er dan een paviljoentje in bouwen waar je koffie en thee kunt drinken. De mezen en eekhoorns houden je gezelschap en de meeuwen komen brutaal kijken of er ergens wat te snaaien valt. Tenslotte is er genoeg gebak en koek te koop. Gelukkig staat er een bordje “Do not feed the birds on the patio.’ En, ook anders dan in Nederland, houden de mensen zich daar keurig aan.

Uiteraard hebben we ook Fish and Chips gegeten, dat hoort erbij. Net als Guinness, het bier dat je met mes en vork dient te drinken.

Ik voel me best thuis in dit rare land. En ik weet dat mijn maatje en mijn vriendin dit gevoel zouden delen. We praten dan ook samen regelmatig over de mensen die we zijn verloren. Zij zullen door ons nooit vergeten worden. En het lijkt daardoor toch of zij erbij zijn. In ons hart reizen ze immers altijd met ons mee.