Kamperen is voor mij een zegen. Als ik ’s ochtends de hond uitlaat op de camping, en ik weet zeker dat ik niemand tegen ga komen, dan loop ik in mijn rubberlaarzen. Als ik ’s avonds tanden ga poetsen en het heeft overdag geregend, dan heb ik mijn groene regenjas aan. Ook weer samen met die rubberlaarzen. Ik zie er dan namelijk niet uit. Mijn krullen zijn een heel eigen leven gaan leiden, mijn spijkerbroek zit vol vegen van mijn overenthousiaste hond.

Hoe is het dan toch mogelijk dat ik dan bij de toiletten iemand tegenkom die helemaal gemaquilleerd is en er tiptop uit ziet. Er zit zelfs geen modder op haar lichte schoentjes. En dat terwijl ik op mijn deel van de heenweg om de plassen heb moeten slalommen. “Dat komt omdat jij nou nooit eens uitkijkt”, zou mijn moeder verwijtend zeggen. En het klopt, ik ben daarin redelijk onbesuisd.

Waarom kan ik dat niveau van ‘appearance’ nou nooit eens bereiken. Als ik me onbespied waan, zie ik er uit als een vogelverschrikker. En natuurlijk kom ik dan iemand tegen die ik niet had verwacht. Uiteraard een bekende en meestal iemand die er ook moeiteloos onberispelijk uit kan zien. En die je dan ook een, voor je gevoel, uur aan de praat houdt over koetjes en kalfjes. En jij je maar pijnlijk bewust zijn van hoe je er uit ziet. Je voelt gewoon je haar alle kanten uit gaan pieken. Gewoon weglopen is ook zo onbeleefd dus je blijft keurig in gesprek. Als de kwelling eindelijk voorbij is en er zo ongeveer een schroeiplek moet zijn ontstaan op de plaats waar je stond, kijk je met een zucht de ander na. Nee, een salonfiguur zul je nooit worden. Helaas.

Die mensen hebben ook nooit blauwe plekken of schrammen. Terwijl ik niet compleet ben zonder. Dat komt ook weer door die eerder genoemde onbesuisdheid, maar toch. En eerlijk is eerlijk, iedere vrouw wil er aantrekkelijk uitzien. Noem het een misser in onze karakters, het is wel een gegeven waar we rekening mee moeten houden. En we doen het niet eens zo zeer om de mannelijke bevolking te behagen. Wel nee, we doen het omdat we niet willen onderdoen voor onze vrouwelijke collega’s. De meeste mannen houden ook helemaal niet van een graatmager model. Het feit dat wij vrouwen ons met liefde en plezier uithongeren wordt veroorzaakt door onze eigen rivaliteit ten opzichte van onze vriendinnen.

Wij lopen door de stad en bezien alle andere vrouwen met een kritische blik. Hoe dik is zij, hoe goed past die skinny jeans haar? “Nee hoor” zeggen we zelfverzekerd “ik doe niet aan de lijn, mijn lijf is goed zoals het is.” Huh huh, maar ondertussen staan we ’s ochtends voor de spiegel en nemen ons voor vandaag minder te eten. Het beste zou zijn helemaal niet. Als een fotomodel zouden wij ook op een enkel blaadje sla willen leven. Helaas past dat dan weer niet bij het leven dat wij leiden en het werk dat we moeten doen. Halverwege de ochtend vertelt onze maag ons zonder omwegen dat er voeding in moet, omdat we anders om gaan vallen.

We hebben altijd onze mond vol over emancipatie en hoe vrouwen zich moeten ontwikkelen. Maar als een vrouw dat dan probeert en boven het maaiveld uit komt, zijn het echt niet de mannen die als eerste proberen de vrouw terug op haar plaats te zetten. Meestal zijn het vrouwen in haar omgeving die achter haar rug om proberen haar opmars te stuiten. Want daar zijn wij vrouwen ook meester in, in het achter iemands rug om dingen voor elkaar boksen. “Wie denkt zij wel dat ze is. ”Misschien komt het gewoon voort uit onzekerheid, want als andere vrouwen geëmancipeerd zijn en hun leven inrichten zoals ze zelf willen, dan moet jij dat misschien ook gaan doen. Dan heb je geen excuus meer.

Daarom schaam ik me in mijn hart ook eigenlijk helemaal niet voor mijn vogelverschrikker-outfit. Ik ben wie ik ben en daar ben ik trots op.