Vroeger was het geschreven woord voorbehouden aan “echte” schrijvers en journalisten. Een selecte groep mensen die ons voorzag van het dagelijkse nieuws en de boeken die we lazen. Ook de commentaren op artikelen werden door deze mensen verzorgd. Naast de inhoud werd ook aandacht besteed aan de vorm.

Met de komst van Social Media is er echter een hele nieuwe groep nieuwsbrengers opgestaan. Mensen die via hun Facebook- of Twitteraccount de hele wereld voorzien van commentaar. Geen enkel onderwerp wordt uit de weg gegaan.

Het is tegenwoordig dan ook verplicht om overal een mening over te hebben. Iedereen vindt iets van alles. Of het nu gaat over het vluchtelingenprobleem, de bezuinigingen in de zorg of de bonuscultuur bij de banken, mensen gaan volledig los in hun commentaren. En natuurlijk, iedereen heeft recht op zijn eigen mening, maar hoort daar dan ook bij dat je maar zonder gêne de meest kwetsende quotes op het internet gooit? Ik kan me verbazen over wat mensen elkaar toewensen. Hele creatieve verwensingen hoor, dat wel. Ziektes waar je nog nooit van gehoord hebt, ongemakken die je hoopt nooit te hoeven ondergaan.

En dit alles gesteld in een vorm van onze Nederlandse taal waar mijn leraar Nederlands op de middelbare school nog nooit van gehoord heeft. Ik weet niet of de goede man nog leeft, zo niet, dan draait hij zich zeker om in zijn graf.

Wat ook nieuw is, is dat mensen zich ook niet meer generen als ze voor televisie geïnterviewd worden. Met het meeste gemak worden politieke vraagstukken van commentaar voorzien. Houd iemand een microfoon onder zijn neus en hij loopt leeg. Burgemeesters, ministers, iedereen wordt bekritiseerd. Je hoort ook steeds dezelfde opmerkingen; “het vertrouwen is weg en dus moeten ze (nog net niet zullie) aftreden.” Mensen praten elkaar na zonder zichzelf af te vragen of ze voldoende feitenkennis hebben om dergelijke opmerkingen te maken.

Ik heb mezelf voorgenomen om me nooit te mengen in dat soort discussies. En al zeker niet op Facebook of Twitter. Mensen waarvan ik denk “bij jou wil ik niet horen” worden ook zonder pardon ‘ontvolgd’ of ‘ontvriend’. Ook hele mooie nieuwe woorden waar diezelfde leraar Nederlands nog nooit van heeft gehoord. Natuurlijk heb ik over sommige zaken wel een mening. En natuurlijk praat ik ook wel met mensen over bepaalde zaken. Maar er zijn ook genoeg onderwerpen waar ik niks of te weinig van weet. En dan ga ik echt niet iedereen vermoeien met kreten die nergens op slaan. Dat doen er al genoeg.

Veel mensen zijn van mening dat “tegenwoordig alles gezegd moet kunnen worden”. Maar je vraagt je toch serieus af, verwarren die mensen het begrip “vrijheid van meningsuiting” niet met “het, ongehinderd door enige vorm van intelligentie, je bek maar een douw geven”.