Ineens dringt het tot me door, ik ben een vluchteling. Terwijl ik denk aan mama en haar warmte, en hoe ik haar mis, zie ik naast me een man rillen in zijn te dunne jas. Ook hij is een vluchteling, we zijn met steeds meer.

Mama, waar ben je? Hoe zou het met je gaan? Al het geld dat je afgelopen jaren hebt gespaard met sloven voor anderen, heb je bij elkaar gevouwen en in mijn handen gestopt. “Hier jongen, ga ver hier vandaan en zoek een betere toekomst. Ze willen ons hier niet meer. Ons geloof en onze afkomst is in de ban gedaan. Ik ben oud, voor mij is het te laat, maar jij bent jong en vitaal, jij kunt nog een heel nieuw leven opbouwen.” Maar ik voel me wel eenzaam mama, zonder mijn familie.

Een kennis van een oom bracht ons in contact met iemand die mijn reis zou kunnen organiseren. Ik mocht niks meenemen, enkel de kleding die ik aan had. En natuurlijk het geld dat mama had gespaard. Stiekem stopte ze me ook een mobiele telefoon in de hand. “Hier jongen, dan kun je contact houden met je oom. En die laat mij dan wel weten hoe het gaat.” Ik heb maar niet gevraagd wat ze voor die telefoon had moeten doen. Ach, en ze zou het me toch niet verteld hebben, waarschijnlijk.

Hoe lang we in die vrachtwagen hebben gezeten kan ik me niet herinneren. Het leek een eeuwigheid. Al die mensen, sommigen zacht jammerend, op elkaar gepakt. In het begin probeerde iedereen zich nog in te houden, maar als je langer dan een etmaal in een hok zit, begint de natuur zich toch te roeren. Gelukkig was de vrachtwagen gammel en zaten er hier en daar gaten in de bodem. Dat gaf nog een beetje lucht.

Nadat we eindelijk gestopt waren en uit de vrachtwagen mochten, had ik verwacht mensen te zien die ons wilden helpen. Maar we stonden op een kaal stuk grasland, met voor ons prikkeldraad en achter ons alleen maar verlaten woestenij. De vrachtwagenchauffeur duwde iedereen hardhandig uit de bak en sloot de deuren. Daarna stapte hij in de auto en reed gewoon weg, ons verbijsterd achterlatend. Wat nu? Het was koud, veel kouder dan wij gewend waren. Langzaam zette de stoet zich dan toch maar in beweging, richting prikkeldraad. Daar zou toch wel iets zijn.

En inderdaad, daar werden we opgevangen. Zo noemen ze dat hier. Jij zou het “gevangen zetten” noemen mama. Want iets anders is het niet. Ze hebben alles van me opgeschreven, mijn paspoort ingenomen en me gebracht naar een kamer waar ik met vijf andere mannen moet wonen. Tot ik naar een ander opvangcentrum mag. En ik heb gehoord dat daar dan alles weer van voor af aan begint. Tot ze er  van overtuigd zijn dat ik echt niet terug kan naar mijn vaderland, omdat ik daar niet alleen gevangen gezet wordt, maar ook vermoord. Hoe lang dat gaat duren, dan kan niemand me vertellen. Ik heb begrepen dat sommige mensen hier al maanden wonen.

En ik doe mijn best hoor mama, ik probeer me zo goed mogelijk te gedragen. Alleen, op televisie zie ik steeds dat ik profiteer, dat ik geld krijg met niks doen terwijl er in dit land mensen zijn die niks krijgen. Maar daar kan ik toch niks aan doen mama? Bovendien, ik heb helemaal geen geld gekregen. Daarvoor moet je eerst een status hebben. En die heb ik niet. Ik ben helemaal niks. Een naamloos iemand, die in een gevangenis, die niet zo heet, denkt aan zijn moeder en hoe het vroeger allemaal anders was. Toen in ons eigen land de verschillende godsdiensten nog naast elkaar konden bestaan. Waar zou het toch allemaal zo mis zijn gegaan? Wij zijn toch ook gewoon godvrezende mensen.

En weet je wat het is mama, het is overal gewoon hetzelfde, ook hier is ons geloof en onze afkomst in de ban. Nee, hier willen ze ons ook niet. Maar mama, ik kan niet meer terug.