Wat dan natuurlijk direct de vraag oproept, “wil ik eigenlijk wel 100 jaar oud worden?” Zitten wachten, achter de geraniums, tot er iemand voor je komt. En je weet niet wat beter is, dat de kleinkinderen komen of Onze-Lieve-Heer. Het ergste dat je kan overkomen, is dat Geer en Goor je komen halen. Dan wordt je ellende ook nog eens breed uitgemeten op televisie. En bekeken door de fans van realitysoap. Mijn hemel, je moet er niet aan denken. Laat dan inderdaad Onze-Lieve-Heer maar kloppen.

Een mens moet er toch niet aan denken dat dat zijn lot wordt. Dat het enige uitstapje wat je nog hebt, is op pad gaan met de Zonnebloem. “Chauffeur, zijn we er al?”, er is altijd wel een lolbroek in de bus. Zo’n morsige verkreukelde die zich een eeuw geleden mocht verheugen in de aandacht van de schoonheden uit het dorp. Diezelfde bekoorlijken staan nu ook in een hoek van 90 graden over de rollator gebogen maar dat mag de pret niet drukken. Populair is populair. Dat zijn ook de mannen die tijdens de plaspauze bij het wegrestaurant de serveersters daar met een schalkse knipoog de stuipen op het lijf jagen. Ze zijn het nog niet verleerd.

Een van mijn zussen werkt met bejaarde mensen. Het is voor haar geen beroep, het is voor haar een roeping. Nu moet dat ook wel, de geur van Boldoot of 4711 weet de penetrante urinelucht maar net te maskeren. En dat is dan nog één van de minste dingen die je tegenkomt. Haar verhalen over het reinigen van slechtpassende gebitten doen mij de rillingen over het lijf lopen. Maar zij blijft met veel liefde haar oudjes verzorgen. Iemand moet het toch doen.

Ik heb daar veel bewondering voor, je wordt veel te slecht betaald en het is nog eens heel zwaar werk ook. Dat schijnt overigens wel alleen te gelden voor de mensen die werkelijk “aan het bed staan”, de directeuren van deze instellingen zitten toch meestal wel ruim boven de Balkenende-norm. Terwijl zij waarschijnlijk niet eens weten wat de voor- of achterkant is van een inco broek.

En dat roept dan gelijk ook weer de vraag op of het wenselijk is om 100 jaar oud te worden. Want hebben al deze bestuurders dan niet alle zuurverdiende en gespaarde pensioenpenningen opgesoupeerd. Is er tegen de tijd dat ik mij in diezelfde hoek van 90 graden als een reumatische krab ga voortbewegen achter mijn rollator nog wel geld om een verzorgster (veel te weinig) te betalen. Of zijn wij dan allemaal aangewezen op ons zelf en moeten we met vrienden en familie een groot huis kopen en daar gaan wonen.

Wat natuurlijk ook wel weer voordelen kan hebben. Het aannamebeleid voor verzorgsters en verzorgers kan er dan heel anders uit zien. De doorsnee-dragonder, puik in haar werk maar pijnlijk voor het oog, zal haar geluk elders moeten beproeven. En er is niks mis met een knappe verzorger, zolang hij maar niet van het type Arie Boomsma is. Misschien is het toch iets om eens over na te denken. Zo hou je het heft toch in eigen hand.

Want een ding is zeker, de Geer en Goor van die tijd zullen mij niet kunnen verleiden tot een rijnreisje. Ik laat mijn Riesling tegen die tijd gewoon thuisbrengen.